«وقایع استان» وعده های مسئولین در اشتغالزایی را بررسی می کند/تقریباً تو خالی

یکشنبه ۳ اردیبهشت ۹۶ شماره ۵۶۹
****
فرشته غلامی
وقایع استان
****
مساله بیکاری شاید یکی از پیش پا افتاده ترین و البته بهتر است گفته شود مهم ترین دغدغه این روزهای جامعه ماست. در هر مکانی و در هر بحثی صحبت از بیکاری است در هر خانواده ای حداقل یک جوان بیکار وجود دارد. این روزها اقتصاد جامعه هم غوغا می کند و نیاز بیشتری را می طلبد تا افراد به سمت کار بروند و صفحه نیازمندی های روزنامه را با شور و شوق و گاها نا امیدی ورق بزنند و به آگهی های استخدام سایت ها و در و دیوارهای شهر خیره شوند.
یکسال دیگر هم گذشت و بازار کار کشور همچنان با بیکاری صدها هزار تحصیل کرده دانشگاهی دست به گریبان است. بیکاری مشکل بزرگ داخلی کشور بوده که از سال‌ ها پیش ایجاد شده و امروز دیگر باید گفت اقتصاد ایران با بیکاری مواجه نیست بلکه با غول بیکاری روبرو است.
طبل بیکاری این‌ روزها صدایی بلند و گوش‌کرکن داردو معضل بیکاری برای خانواده ها و فارغ التحصیلان دردسرهای فراوانی را ایجاد کرده و مسبب نگرانی های فراوانی شده و جوانان فارغ التحصیل را مستقیم با آن درگیر کردند. هر چه نرخ بیکاری بالاتر باشد، نرخ توانمندی پایین‌تر است و هر چه نرخ توانمندی اجتماعی پایین‌تر باشد نرخ بیکاری غوغا می کند. اینکه تعداد بیکاران در ایران چه مقدار است همیشه مورد مناقشه بوده و آمار و ارقام متفاوتی را ارائه می دهند اما براساس آنچه که در مرکز آمار ایران آورده شده است این است که تعداد شاغلان در سال ۹۴ چیزی حدود ۲۱ میلیون و ۸۶۰ هزار و ۸۳۶ نفر بوده است. گفته می‌شود این رقم در ابتدای دولت تدبیر و امید چیزی حدود ۲۲ میلیون و ۱۹۱ هزار و ۱۴۴ نفر بوده که نشان از بیکار شدن خالص چیزی حدود ۳۳۰ هزار نفر در دولت یازدهم دارد. با یک حساب سرانگشتی درباره میزان اشتغال‌زایی در دولت یازدهم می‌توان متوجه شد ۳۳۰ هزار نفر بیکارشده ۶ درصد کل افراد شاغل جامعه هستند، بنابراین می‌توان دریافت با توجه به روند منفی اشتغال در دولت تدبیر و امید وضعیت اشتغال‌زایی در دولت یازدهم چیزی حدود ۶/۶ـ درصد بوده است. عدد ۶/۶ـ درصد میزان اشتغال خالص در دولت یازدهم است.
طی سال ۹۵ حدود یک میلیون نفر جویای کار وارد بازار کار شدند که ۶۱۵ هزار نفر شغل پیدا کردند و ۴۷۴ هزار نفر بیکار ماندند و به جمعیت بیکار کشور اضافه شدند.آمار جدید مرکز آمار حکایت از آن دارد که با وجود اشتغالزایی ۶۱۵ هزار نفری در سال ۹۵ و افزایش تعداد شاغلان کشور به ۲۲ میلیون و ۵۵۸ هزار نفر، تعداد بیکاران هم افزوده شده و به رقم کم سابقه ۳ میلیون و ۲۰۰ هزار نفر رسیده است. این روند که در سال های ۹۴ و ۹۳ نیز مشاهده شده بود به آن معنی است که اشتغالزایی صورت گرفته پاسخگوی افزایش جمعیت جویای کار نیست. به همین خاطر نرخ بیکاری در سال ۹۵ با رشد ۱٫۴ واحد درصدی به ۱۲٫۴ درصد رسیده است.
کارشناسان با اشاره به اینکه عدد بیکاران کشور بیش از پنج میلیون برآورد شده می‌گویند: آگاهی از اینکه هر ساعت حدود ۱۵۰ نفر به جمعیت بیکاران افزوده می‌شود، نگرانی را صدچندان می‌کند. با وجود این، اگر در هرساعت، ۱۵۰ نفر کار پیدا کنند، تازه می‌توان مدعی بود که سطح موجود حفظ شده است.
حال در کنار این معضل بیکاری، وعده های کارشناسان هم داغی بر دل جوانان می گذارند و با وعده های خود سعی دارند غفلت خود را به اصطلاح ماست مالی کنند. عده ای از کارشناسان اگرچه بیان می کنند نه کار است نه تولید و بسیاری از تولیدات فلج شده و نه تنها اشتغال ایجاد نشده بلکه به سبب کم رونق بودن بخش تولید خیلی‌ها هم بیکار شده اند. اما نکته جالب اینجاست که با اوضاع نا به سامان بازار کار عده ای دلیل مشکلات اقتصادی را پرتوقعی جوانان می دانند. بطور مثال همین چند روز پیش معاون امور مجلس، حقوقی و استان های وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی گفته بود طبق برنامه‌ریزی ‌های انجام شده در وزارت تعاون، ایجاد یک میلیون فرصت شغلی در کشور در طول امسال هدف‌گذاری شده است. این وعده هایی است که در ابتدای هر سال از طرف مسئولان و وزارت کار مطرح می شود و به گفته مسئولان در سال ۹۵، ۷۲۰ هزار شغل ایجاد شد که این تعداد با توجه به میلیون ها بیکاری که در جامعه وجود دارد و اینکه به قدری اوضاع اشتغال جامعه دچار مشکل است که اگر هم این فرصت های شغلی ایجاد شوند اما همچنان آمار بیکاری در بالاترین حد خود قرار دارد.
از آنجایی که موضوع بیکاری خطیرترین مساله ای است که هم اکنون با آن مواجه ایم همچنین اعیان ترین موضوعی است که با آن دست به گریبان هستیم، همه گروه های اجتماعی و بخش های مختلف دولتی باید به حل معضل بیکاری وارد شوند. طی یکی دو دهه اخیر مرتبا دولت‌ ها ادعاهایی را درباره مقابله با بیکاری با روش خود مطرح کرده و هزاران میلیارد تومان نیز برای دستیابی به فرصت‌ های شغلی و حل معضل بیکاری جوانان صرف شده است. نمی توان کتمان کرد که دولت‌ها آرزو دارند با حل مساله بیکاری، این دستاورد بزرگ و تاریخی را به نام خود ثبت کنند اما تا به امروز حرکت موثری در این زمینه ایجاد نشده و جوانان بسیاری در صف ورود به بازار کار قرار دارند.