روزنامه وقایع استان مرکزی پایگاه رسمی اطلاع رسانی نشریه
سه شنبه ۱۹ بهمن ۹۵ شماره ۵۲۵
روزهای سوم و چهارم پخش فیلم های فجر در اراک با نمایش چهار فیلم شماره۱۷ سهیلا، ایتالیا ایتالیا، رهایی از بهشت و دریاچه ماهی در پردیس سینمای جدید برگزار شد. شماره ۱۷ سهیلا، ایتالیا ایتالیا و انیمیشن رهایی از بهشت فیلم های سودای سیمرغ و دریاچه ماهی از بخش چشم انداز جشنواره هستند.
شماره ۱۷ سهیلا از آن دست فیلم هایی بود که دست بر موضوع و دغدغه ای اجتماعی گذاشته بود که در سینمای ما کمتر به آن پرداخته شده بود. دختری که دیگر در سن ازدواج نیست و هرچه دیرتر ازدواج کند امکان بچه دار شدن برای او کمتر خواهد شد و همین باعث می شود که تمام تلاشش را کند تا همسری برای خود بیابد.
بالار فتن سن ازدواج هم اکنون یک چالش در جامعه ما است حتی اگر بگوییم این یک روند در جامعه ما است ولی بخشی از افرادی که از سن ازدواج عبور کرده اند بدون هیچ اختیاری در این شرایط قرار گرفته اند، شرایط مالی، ظاهر و … می تواند باعث این موضوع شود. سهیلای فیلم دختری با اضافه وزن بالاست که فهمیده بیماری دارد که اگر ازدواج او به تعویق بیفتد امکان مادر شدن برایش کمتر خواهد شد. او که می خواهد نیاز جنسی خود را به صورت سالمی برطرف کند برای یافتن همسر تلاشش را آغاز می کند.
محمود غفاری کارگردان این فیلم، یک فیلم اولی است که شاید اگر زمانی که دارای تجربه بیشتری بود این فیلم را ساخته بود می توانست این سوژه بکر و ناب را به فیلمی متفاوت تبدیل کند ولی این فیلم هم اکنون یک فیلم متوسط است ولی گاه بارقه هایی از خوش ذوقی کارگردان در این فیلم دیده می شود ولی شاید یکی از پاشنه آَشیل های این فیلم تاکید کارگردان بر شبهه مستند کردن به خصوص در مرکز همسریابی و نوع تصویربرداری در آن مکان است که سهیلا را به عنوان یک شخصیت فرعی نشان می دهد در حالی که مسئله جدی در این فیلم سهیلا و مشکل او است.
البته شاهد بازی خوبی از زهرا داوودنژاد در این فیلم هستیم و حتی ظاهر او در باور پذیر کردن نقش موثر بوده است. بهرحال این فیلم ارزش دیدن دارد و دست بر مسئله ای گذاشته است که کمتر مورد اهمیت کارگردانان است و شاید علت آن محدودیت های نشان دادن این شرایط نسبت به بسیاری از سوژه ها باشد.
در «شماره ۱۷ سهیلا»، فیلمساز مسئله بسیار مهم اجتماعی در ایران را مطرح می کند: یعنی بحران عدم میل به ازدواج و تبعاتی که این تصمیم می تواند در دراز مدت و پس از طی شدن سال های زیاد از این تصمیم، یعنی زمانی که دیگر چنین فردی نه زیبایی فیزیکی سال های جوانی را دارد و نه سلامتی فیزیکی سال های جوانی و آمادگی برای تشکیل زندگی و بچه دار شدن را.
ایتالیا ایتالیا نیز یکی دیگر از ساخته های فیلم اولی های جشنواره بود. این فیلم به کارگردانی کاوه صباغ زاده داستان یک جوان عشق ایتالیا را تعریف می کند که به طور اتفاقی برای بازی در فیلمی انتخاب می شود و آشنایی او با دستیار کارگردان و ازدواجشان اتفاقات مابعد فیلم را رقم می زند. این فیلم برای یک کارگردان اولی فیلم قابل قبولی به نظر می آید. ایتالیا ایتالیا فیلم موزیکال و فانتزی است که فضایی متفاوت دارد و برای فیلمسازی جوان به عنوان اولین فیلم سینمایی، تجربه‌ای بسیار سخت محسوب می‌شود و صباغ‌زاده توانسته از آن برآید. فیلم پر از صحنه‌های موزیکال و کمدی است. این فیلم یک اثر متفاوت است و بیشتر به دلیل ریتم موجود در آن و شیوه روایت آن متفاوت شده است. این بار مشکلات و سختی های یک زوج در فضایی سرد و ناامیدکننده بیان نشده بلکه در عین جدی و تلخ بودن فیلم کمیک است، فیلمی که فضای فانتزی آن باعث نشده به سمت لودگی برود. به نظر می رسد فیلم بیشتر دغدغه خود فیلمساز را به عنوان یک فیلم اولی به نمایش گذاشته است زیرا با وجود اینکه به نظر می آید داستان در مورد جوان عشق ایتالیاست در واقع درباره سختی های همسر او بعنوان دستیار کارگردان در ساخت فیلم اولش است. حامد کمیلی که هرگز نتوانسته بود در سینما خود را بعنوان یک بازیگر شاخص مطرح کند یکی از بهترین بازی های خود را در این فیلم ارائه داد و سارا بهرامی نیز خوب توانسته بود با فضای موزیکال و ریتمیک فیلم فیزیک خود را تطبیق بدهد و با همه ممیزی ها تصویری قابل باور ارائه دهد. بهرحال این فیلم برای شروع کارنامه کاری صباغ زاده در سینمای بلند یک امتیاز محسوب می شود و نشان می دهد که او سبک و نگاه خود را به فیلمسازی تا حدود زیادی پیدا کرده است.
رهایی از بهشت تنها انیمیشن حاضر در جشنواره است که در اراک نیز نمایش داده شده است، البته استقبال از انیمیشن در سینمای ما و میان مخاطب ایرانی خیلی زیاد نیست در حالیکه به نظر می رسد برخی از انیمیشن ها انسجام و ساختار خوب و قوی ای دارند. رهایی از بهشت اثر قابل دفاعی بود به حدی که بهرام عظیمی کارگردان تهران ۲۵۰۰ اعتقاد دارد «رهایی از بهشت» که به بخش مسابقه راه یافته از بسیاری از فیلم های جشنواره قوی تر است و اگر بخواهیم منصفانه نگاه کنیم متوجه می‌شویم که از تمامی آثار قابل دفاع‌تر است.
رهایی از بهشت ساخته علیرضا نوری اسکویی است که به روایت داستان مقطعی از زندگی شهید چمران پرداخته است. روایت داستان گونه و بیان متناسب با فضای داستان به خوبی مخاطب را با خود درگیر کند. در این انیمیشن صداها به شکلی مناسب و متناسب با هر شخصیتی صداگذاری شده بود به گونه ای که مخاطب حاضر در سالن احساس نمی کرد که اثری را در قالب انیمیشن و نه در قالب یک آثار تصویری واقعی تماشا می کند.
دریاچه ماهی نیز یکی دیگر از فیلم اولی های جشنواره امسال بود که از بخش چشم انداز در اراک به نمایش درآمد. مریم دوستی در اولین ساخته بلند سینمایی خود به سراغ روایتی از دفاع مقدس رفته است دریاچه ماهی می خواهد روایتی متفاوت از وقایع جنگ و پس از آن داشته باشد. این فیلم با تمرکز بر شهدای هنوز بر جای مانده کانال ماهی ساخته شده است. فیلم با وجود تاکید کارگردان بر سورئال نبودن فضایی غیرواقعی دارد و هیچ تمهیدی از ابتدا برای باور پذیر کردن فردی که از کودکی چشم برزخی دارد نگذاشته است. یکی از منتقدان معتقد است: :وقتى فیلمنامه و شخصیت و موقعیت‌هایى که در آن روایت مى‌شوند توسط خود فیلمساز فهم نشوند و فیلمنامه نیز توضیح درستی از موقعیت و پیشینه‌ی شخصیت‌ها بدست ندهد، بنابراین بازیگران هم باید در یک سرگردانى ناگزیر ملغمه‌اى از نقش‌هاى پیشین خود را اجرا کنند. اتفاقى که در فیلم «دریاچه ماهى» هم افتاده است و این فیلم را به مسیرى اشتباه برده است. فیلم مى‌خواهد زندگى رزمنده‌اى را به تصویر بکشد که کرامت دارد و با عالمى بالاتر از این دنیاى ظاهرى مرتبط است و می‌تواند غیب را ببیند. مسئله اى که البته دردسرهایى را هم برایش به وجود آورده و رفتارهاى خارج از قاعده‌ى حاصل از این مسئله او را تا پاى بازداشت موقت در جبهه هم مى‌برد. تصویر کردن احوال معنوى انسان‌ها مستلزم شناخت دقیق زندگى و رفتارهاى آن‌هاست. رفتارهایى که البته شاید آن قدر که فیلمساز در “دریاچه ماهى” تخیل کرده بروز ظاهرى نداشته باشند. اگر چه ما در این فیلم خیلى هم عمل معنوى ویژه‌اى از حاج رضا(نادر فلاح) نمى‌بینیم و مشخص نمى‌شود این توجه ویژه به چه دلیل به او شده و این احوال حاصل کدام طریقت‌اند. فیلم و فیلمساز از واقعیت عوالم معنوی و صاحبان واقعی کرامت به قدری دورند که در اثر حاج رضا از سنین کودکی صاحب کرامت است.بی هیچ دلیل و منطقی. از همین رو کارگردان با دادن آدرس غلط به مخاطب بیش از آن که یک فرد معنوى و اهل سلوک را نشان دهد یک فرد بیمار به لحاظ روانى به تصویر مى‌کشد که جز چند اکت نمایشى و زدن حرف‌هاى شاعرانه و شبه‌عرفانى و دیدن خواب چیز دیگرى ندارد. همین تصویرها هم کافى است تا مخاطب نتواند با فیلم ارتباط مداومى داشت باشد و به جهان متفاوتى که فیلمساز قصد نشان دادن آن را دارد وارد شود و این یعنى همه چیز از نیت ساخت تا اکران، هدر شده به حساب می آیند.
اما آنچه همچنان در مورد فیلم های اکرانی اراک مورد توجه است، این است که فیلم های انتخاب شده به جز چند مورد خاص نتوانست مورد انتظار مخاطب باشد.
