روزنامه وقایع استان مرکزی پایگاه رسمی اطلاع رسانی نشریه
یکشنبه ۱ مرداد ۹۶ شماره ۶۳۵
فرشته غلامی
دو میلیون و ۸۰۸ هزار نفر معتاد در کشور وجود دارد و بیش از چهار میلیون نفر هستند که حداقل یکبار مواد مخدر مصرف کرده اند. این در حالی است که همیشه از اعتیاد به عنوان یکی از مهم ترین آسیب های اجتماعی نام برده اند که زمینه ساز بسیاری از آسیب های اجتماعی دیگر است. بارها گفته شده است «معتاد بیمار است» و به فرزندان خود آموزش داده ایم که این بیماران با مصرف مواد مخدر ناخالص بیش از قبل به این بیماری دچار می شوند و مرگ به سراغ آنها می آید. اما با تمام نکوهشی که در خصوص استفاده از این مواد مخدر و آمار تاسف باری که در طی این سال ها از تعداد معتادان منتشر می شد صبح روز ۳۰ تیرماه خبری از «پیشنهاد توزیع مواد مخدر دولتی» در کشور ارائه شد که گویا خط بطلانی بود بر تمام محاسباتی که پیش از این مطرح شد. این خبر به سرعت در تمامی رسانه ها منتشر شد و واکنش های مختلفی را به راه انداخت. این تصمیم در حالی در کمیسیون مجلس شورای اسلامی ایران تصویب شده است که در اسفند ماه سال ۱۳۴۷ (۴۹ سال پیش)، مجلس شورای ملی در قانونی اجازه کشت محدود خشخاش و صدور تریاک را به تصویب رساند و طبق آماری که شهربانی در آن زمان اعلام کرد، در سال‌های نخست اجرای این قانون، ۱۷۰ تا ۲۵۰ هزار نفر برای دریافت کوپن تریاک ثبت‌نام کرده بودند. این طرح پس از انقلاب و در دوره دولت موقت هم ادامه پیدا کرد با این تفاوت که دولت موقت به دلیل مدیریت نداشتن بر کشت خشخاش در کشور، هیچ منابعی برای تامین تریاک مورد نیاز نداشت. بنابراین در مصوبه ای خواهان تامین تریاک مورد نیاز از کشور هند شد. البته در آن زمان صادق خلخالی، حاکم شرع وقت مانع از این اقدام شد و در نهایت غیرقانونی بودن کشت خشخاش و جرم بودن مصرف آن تصویب شد. اینکه به زعم بسیاری از کارشناسان عدم اجرای این طرح در چهار دهه گذشته، باعث شد قاچاقچیان و خرده فروشان مواد مخدر تقویت شوند و شبکه ای به وسعت تمام ایران برای خود درست کنند، شبکه ای که کارش نه فقط توزیع مواد مخدر که دست یازیدن به انواع جرائم ریز و درشت است و این پیشنهاد دولتی شدن مواد مخدر می تواند به حذف این قاچاقچیان و ساقیان می شود. حال آنکه در خصوص مواد مخدر دو حالت متصور است: یا حکومت می تواند آن را ریشه کن کند یا نمی تواند. به هر دلیلی، امروز ما با این واقعیت مواجه هستیم که مواد مخدر نه تنها ریشه کن نشده بلکه شاخ و برگ های جدیدی نیز پیدا کرده است. حال اجرای این طرح ملزم به یک پیوست فرهنگی است و اگر فاقد این پیوست باشد، نمی تواند جامعیت لازم را داشته باشد. چرا که اعتیاد صرفا دارای زمینه های قانونی و پزشکی نیست بلکه بستر فرهنگی پیچیده ای هم دارد که نباید از آن غافل شد. اگر در این طرح همه رسانه ها و مراکز آموزشی پای کار نیایند و آگاه سازی نکنند، حرکت به سوی جامعه عاری از اعتیاد یا با حداقل اعتیاد، میسر نخواهد بود.
