سد معبر

شنبه ۱۳ آبان ۹۶   شماره ۷۱۵

فرزین وفائی نژاد

بارها برای بسیاری از ما پیش آمده که هنگام عبور در مسیرهای پیاده‌ و یا سواره به دلیل وجود موانعی (سد معبر) به‌ناچار مدتی صبر کرده یا این‌که مسیر را به سمت دیگری تغییر داده ایم، که به تبع آن مشکلاتی را هم برای خود و هم برای دیگران به‌وجود آورده‌ایم و طبیعی است که این عمل احتمال بروز حادثه را نیز به همراه دارد. اما امروز با پدیده ای نوین در معابر و خصوصا مقابل ساختمانهای نوساز روبرو هستیم که هم در زمان ساخت با تجمع بیش از اندازه مصالح ساختمانی و یا محصور کردن بخش عمده ای از فضای معابر عمومی و نصب کانکس نگهبانی حقوق شهروندی را زیر پا می گذارند و بعد ساخت با احداث باغچه های بزرگ و یا نصب موانع نازیبا و حتی زیبا برای شهروندان مشکلات ترددی ایجاد می کنند. شاید این نوع سد معبر شکل بروز شده و کلاه شرعی برای زیرپاگذاشتن حقوق شهروندی در قالبی نوین است. یکی از موارد احترام به حقوق شهروندی رعایت همین حریم‌های اجتماعی است و کم نیستند کسانی که معتقدند پیاده‌رو مقابل ملک، متعلق به آنهاست و به‌راحتی مانع عبور و مرور شهروندان در پیاده‌رو،خیابان و یا محلهای پارک خودروها می‌شوند. از سوی دیگر با گذشت بیش از شش دهه از شکل گیری شهرهایی با شکل و شمائل امروزی به‌راستی علت این رفتار‌های اجتماعی آزاردهنده چیست؟ آیا قانون اجرا نمی‌شود یا شهروندان به خود و قانون احترام نمی‌گذارند و چاره چیست؟ مطابق ماده ۲۴ قانون مدنی :«هیچـکس نمی تواند طرق و شوارع عامه و کوچه هائی را که اخر آن ها مسدود نیست تملک نماید.»از دیگر مصادیق سد معبر که شکل قانونی پیدا کرده و بسیار ساده به ابزاری ناخوشایند در مدیریت رفت و آمد شهری تبدیل شده است، نصب دست انداز های غیر کارشناسی و خارج از استاندارد می باشد. این به ظاهر سرعت کاه ها که بدون توجه برسلامت شهروندان نصب می گردد بزرگترین مصداق مدرن سد معبر و تجاوز به حقوق شهروندان، خصوصا بیماران، مصدومین، مادران باردار و رانندگان محترمی که از صبح تاشب محکوم به تحمل این ضربات بر پیکره خود هستند می باشد. دردهای جسمانی و روانی که شهروندان آنرا سالیان دراز بخاطر نبود تفکر خردورز در مدیریت کیفیت شهری باخود همراه خواهند داشت. حال باتوجه به افزایش تنشهای اجتماعی و پایین آمد حد تحمل جامعه، بجاست متولیان این امر درمانی عاجل برای این آماس، تدبیر نمایند و با اصلاح ساختارهای هدایتی و نظارتی از بروز هنجارهای و ناهنجارهای نامانوس جلوگیری نمایند. با کمی درنگ و تامل در مباحث بایسته مدیریت شهری، می توان لزوم بازنگری بر سیستمهای نظارتی و استانداردسازی را اولین گام در رسیدن به شهر آرمانی دانست و برشمرد. امید است تمامی تصمیم سازان و برنامه ریزان شهری برای تغییر نگرش در مدیریت شهری تلاش بایسته و شایسته در تحقق شهر استاندارد به نمایش بگذارند.