در گفتگو با «سیدعلیرضا بهبهانی» دانش آموخته دکترای تکنولوژی و متخصص حوزه مدرن دیپلماسی مطرح شد؛ پیشنهاد تاسیس کمپ های ترک قدرت /افیون قدرت

دوشنبه ۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۷ شماره ۸۴۰
*** تا معتادین به قدرت، ترک نکنند جایی به جوانان نمی رسد!
***
وقایع استان
عباس لعل بار
***
این روزها بسیاری از جوانان با نارضایتی از تغییر و تحولات صورت گرفته در میان مدیران و مسئولان این گلایه را مطرح می کنند که چرا از جوانان بیشتر استفاده نمی شود؟ در دولت های حسن روحانی از ظرفیت جوانان که همواره از سوی فعالان سیاسی و اجتماعی موتور محرکه پیشرفت و توسعه در ایران خطاب می شوند، هیچ گاه آنگونه که باید و به نحو شایسته استفاده نگردیده و همین امر موجب ایجاد موج نارضایتی در میان جوانان شده است. بسیاری از آن ها دست به قلم شده و درباب چرایی عدم تمایل دولتمردان در استفاده از جوانان نوشتند. جوانان معتقدند که یکی از مهمترین دلایل حضور مدیران کهنسال در قدرت است که به دلیل اینکه سال هاست به صورت مداوم پشت میز قدرت نشسته اند چنان به آن عادت کرده اند که حاضر به ترک آن نیستند.
این وابستگی به میز قدرت و عدم تمایل به ترک آن برای جایگزینی جوان کار را به آن جا رساند که حتی مدیران سابق دولتی که از سن جوانی هم عبور کرده اند را هم با واکنش روبرو کرد. مدتی پیش جهانبخش خانجانی از مدیران کل وزارت کشور دولت اصلاحات و عضو ارشد حزب کارگزاران سازندگی ایران در صفحه اینستاگرام خود زیر عکس دکتر روحانی نوشت: «سندروم چسبش میز در نظام جمهوری اسلامی ایران فراگیر است لیکن در دولت آقای روحانی بیشتر. من نمی دانم چرا بعضی از اعضای کابینه در شرایطی که در حال چشمک زدن به دیار باقی هستند باز کابینه را ول نمی کنند. آقای روحانی رئیس جمهور محترم این جوانان بودند که زمینه پیروزی شما را فراهم کردند. آنان در کابینه و مجموعه دولت شما چه نقشی دارند؟ قابل توجه هیات دولت». خانجانی با تشبیه وابستگی و اعتیاد مدیران به ماندن در عرصه قدرت به سندروم چسبش میز بخوبی بیان می کند که علت جا ماندن جوانان از مسئولیت های رده بالا چیست .
یکی از جوانان فعال در عرصه سیاسی و اقتصادی سیدعلیرضا بهبهانی است. او دانش آموخته دکترای تکنولوژی و متخصص حوزه مدرن دیپلماسی می باشد. وی این روزها دیدگاه های جالبی درباره وابسته شدن مسئولان به قدرت و علل این امر در فضای مچازی منتشر کرده است. به همین بهانه گفتگویی کوتاه با دکتر سیدعلیرضا بهبهانی انجام دادیم. دکتر بهبهانی با اشاره به اینکه قدرت، اعتیاد آور است بیان می کند: ما باید کاری کنیم که این اعتیاد در ذهن بعضی از مدیران و مسئولان کشورمان ترک شود. اینها کلیشه نیست که من برای درک بهتر موضوع از آن استفاده کرده باشم اینها واقعیت است. قدرت واقعا اعتیاد آور و از نظر علمی ثابت شده است. وقتی یک نفر در مملکت ما در موقعیت قدرت قرار گیرد از تشریفات، احترام و از عزت بیشتری برخوردار می شود و متاسفانه در کشور ما از تملق و چاپلوسی بیشتری استفاده می شود. آدم ها برای اینکه مشکلاتشان برطرف شود به مسئولان مراجعه می کنند و به چاپلوسی می پردازند و تملق می کنند و در مقابل آنها گردن کج کرده و کلی حس خوب به او می دهد تا مسئول موردنظر زودتر قلمش را بچرخاند.
وی می افزاید: اما آیا می دانید در آن لحظه چه بلایی بر سر آن آدم آورده می شود؟ شما با دست خود با این تملق و چاپلوسی، مواد مخدری را به بدن آن آدم وارد کرده و بهتر بگویم تزریق کردید و او را معتاد کردید. همه آدم ها از تکریم خوششان می آید اما این تکریم وقی از یک حدی می گذرد باید دوزش بالاتر برود؛ مقام که بالاتر رود آدم های چاپلوس بیشتری اطراف این آدم جمع می شود و درصد اعتیاد بالاتر می رود مثل معتادی که باید دوز موادش بالا برود. اما مقصر من و تو هستیم که با تکریم خارج از عرف و ندانستن حق و حقوقمان برای مسئولانی که در مقام واقعی کلمه کارگزار و خدمتگزار مردم هستند باعث اعتیاد آنها به قدرت می شویم. اعتیادی که حاضر نیستند تحت هیچ شرایطی به خاطر آن اعتیاد قدرت و میز را رها کنند. آدم هایی را می شناسم که واقعا مریض هستند و نمی توانند به سر کار بیاید اما آنها را قدرت به سر پست می کشاند.
دکتر بهبهانی تاکید می کند: ما باید آنها را ترک دهیم و در کمپ های اعتیاد قدرت بستری کنیم؛ راهکارش چیست؟ راهکارش این است که من و تو حق و حقوق خودمان را در چارچوب قانون بشناسیم و چیزی خلاف آن از کسی نخواهیم که آدم ها مجبور باشند انجام دهند نه با تکریم اضافه تر از حد. احترام گذاشتن بر کسی که کارت را انجام می دهد واجب است اما وقتی خارج از عرف باشد آن آدم معتاد می شود و وقتی معتاد می شود دیگر جایی برای جوانان نمی گذارد. حاضر است از روی همه برای حفظ قدرتش رد شود و همه را نادیده بگیرد و فقط خودش را در این دنیا ببیند. اما این من و تو هستیم که با اعتیاد مسئولان سبب شدیم که بسیاری از جوانان حتی فرصت عرض اندام هم نداشته باشند، ما نباید تبدیل به نردبانی برای دیگران شویم و به یکدیگر یادآور شویم که «ما نردبان نمی شویم». به امید ایرانی آباد و سربلند و به امید روزی که هیچ معتاد قدرتی در ایران نباشد.