روزنامه وقایع استان مرکزی پایگاه رسمی اطلاع رسانی نشریه
یکشنبه ۵ آذر ۹۶ شماره ۷۳۰
پریسا عموئی
سال گذشته هنگامی که دوستانم به مناسبت ۲۵ نوامبر روز بین المللی خشونت علیه زنان رنگ نارنجی بر پروفایل هایشان پاشیدند و تمامی پست های اینستاگرامی از محکوم کردن خشونت علیه زنان حکایت داشت از دریچه دیگری به این موضوع نگریستم . هنگامی که صحبت از خشونت علیه زنان می شود اولین چیزی که به ذهن خطور می کند یک چشم کبود و دست و پای شکسته است که در نهایت همه مردان را متهم می کنیم که آنها دچار سادیسم هستند و یک هیبت هیـولایی بــرای آنهـا متـصور می شویم. اگر چه در این میان می توان به فیلم تحسین بر انگیز تهمینه میلانی «ملی و راه های نرفته» که به تازگی اکران شد ، اشاره کرد که به خوبی توانست خشونت رفتاری و جنسی ناشی از تاثیر رفتارهای غلط درونی خانواده بر زندگی آینده فرزندان و نا آگاهی زنان جامعه از حقوق خویش را به خوبی به تصویر بکشد به طوریکه این فیلم حتی تحسین حسن فتحی کارگردان سریال «شهرزاد» را به دنبال داشت. اگر در جریان باشید در فصل دوم این سریال، مجموعه ای از خشونت رفتاری شاپور بهبودی مردی به ظاهر عاشق را که البته او هم عقده های درونی از کودکی با خود در زندگی را حمل می کند علیه همسرش می بینیم. مردی عاشق پیشه که خود را مالک همسرش می بیند و حتی فرصت در کنار بودن همسرش به عنوان مادر در کنار فرزندانش را از او سلب می کند. اما فقط نمی توان مجموعه خشونت های رفتاری را خشونت علیه زنان نامید در این میان خشونت کلامی و خشونت جنسی که همچون خشونت رفتاری منجــر به آزار روحی می شود نیز خشونت علیه زنان محسوب میشود.
چندی پیش یکی از دوستان از خبر صدا و سیما درباره آمار بالای تجاوز در سوئد صحبت به میان آورد، با کمی جستجو در اینترنت و اطلاعات پیشین متوجه شدم که تجاوز در سوئد به گونه ای دیگری تعریف می شود ، اگر مردی در خیابان به خانمی متلک بگوید ، او را تهدید به برقراری رابطه جنسی در ازای انجام کاری برای او کند و همچنین اگر مردی با همسرش رابطه جنسی برقرار کند در صورتی که زن تمایلی نداشته باشد ، زن می تواند به ازای هربار خشونت روحی صورت گرفته علیه وی به دادگاه شکایت کند.
اما در ابتدا به متهم کردن همه مردان و بد نگریستن به آنها اشاره کردم که البته این هم نوعی خشونت محسوب می شود ! در فیلم «خشکسالی و دروغ» محمدرضا گلزار بازیگر نقش رضا خطاب به خواهرش آلا با بازی پگاه آهنگرانی دیالوگی میگوید که شاید برای بسیاری از زنان خوشایند نباشد اما واقعیت است : وقتی که شما زنان به راحتی همدیگر را له می کنید چه طوری انتظار دارید مردها به شما احترام بگذارند ؟ !
همین دیالوگ به ظاهر کوتاه به ریشه فقر رفتاری و خشونت زنان علیه زنان می پردازد که سر منشا این فقر حسادت است که اگر در زنان شعله بگیرد هم احترام را از خود شخص حسود سلب می کند و هم سبب آسیب روحی شخص محسود می شود پس می توان گفت با خشونت علیه زنان روبرو هستیم و حسادت مثال کوچکی از مجموعه خشونت هایی است که زنان علیه زنان روا می دارند .
در پایان باید به جمله احترام ، احترام می آورد اشاره کرد . هنگامی که زنان به ارزش و شخصیت خود و دیگر زنان جامعه احترام بگذارند بیشتر مورد احترام قرار خواهند گرفت . در غیر این صورت پروفایل و پست های نارنجی تنها راهکار موثر برای مبارزه با خشونت علیه زنـان و خود نمــایی بیش نمی باشد تا مادامی که خودمان را دست کم بگیریم و مورد بی احترامی قرار دهیم .
