زیبایی تحت محاصره است

دوشنبه ۱۶ دی ۱۳۹۸ شماره ۱۲۱۰

در ستـون «خاطرات قابل حمل» یـادداشت هـایم در حـوزه هــای مختلف در روزنامه وقایع استان منتشر می شود.

رضا مهدوی هزاوه

زیبایی تحت محاصره است
گمشده مردمان، زیبایی است. زیبایی مثل رعد و برق است. مثل خرگوش است. لحظه ای هست و سالیانی نیست. زمستان بود. آتش تنور خانه های هزاوه، روشن بود. صبح زود، مشهدی ولی الله، دکان کوچک خود را باز می کرد.توی دکان، تخمه شور بـود. برنج بـود. چای خشک لاهیجان بود. قنـد فریمان بود. چراغ علاء الدین بود. دکان، تاریک بود. دیوار، کاهگل بود. قاب عکس دختری زیبا، روی دیوار آویزان بود. ظهر، وقت اذان، مشهدی ولی الله به مسجد می رفت. وقتِ قنوت؛ روغن و برنج و قند و قاب دختر زیبا، محو می شد. غروب، مشهدی ولی الله، کتاب تاریخ را ورق می زد. شاهان قاجار را می دید. تاریخ، شرح پیدایی و ناپیدایی بود. شب، مشهدی ولی الله، در ایوان به نرده های چـوبی نگاه می کرد. آسمان، ابری بود. زن نبود. بچه ای نبود. نیمه های شب؛ در دکــان، دختر، از قاب عکس بیرون می آمد. روی چراغ علاالدین، برنج می پخت. چای دم می کرد. تمام زندگی و رویـاهایش، خلاصه می شد در آن دکان تاریک. دخترک غمگین بود، چون کسی زیبایی اش را تحسین نمی کرد. صبح، برف می بارید. کسی می گفت: «ببین چه برفی می آید…» و کسی نمی گفت: «ببین چه زیبایی سحر انگیزی.» کتاب «قدرت پنهان زیبایی»، اثر «جان آرمسترانگ» را می خوانم: در یونان باستان هر وقت می خواستند از زیبایی حرف بزنند از واژه «کالوس» استفاده می کردند. هم معنای کلماتی مثل «لذت بخش»، «خوب» یا «عالی»است. کالوس خواندن کسی، تلویحا به این معناست کـه آن شخص جــذاب است. مونسی خوب است. بــاهوش است.فرض کنید کسی را مـلاقات می کنید که صورت قشنگی دارد اما غیر قابل اعتماد و خودخواه است. چنین شخصی کالوس نیست. پادشاه قصه مثنوی مولانا، کنیزک را فقط می بیند؛ کنیزک، از آن زرگر است. زیبایی، تحت محاصره است. کالوس، پنهان است. و علت تمام جنگ ها، فقدان زیبایی است. به هزاوه می روم. سالهاست هیچ کسی مشهدی ولی الله را روی ایوان خانه اش ندیده است. سالهاست که ایوانی در کار نیست. سالهاست که دکانی نمانده است. برف هم کمتر می بارد. دیگر کسی نمی گوید: «ببین چه برفی می آید.» دختر محبوس در قاب، لابلای خروارها خاک، همچنان به امید دیده شدن، زنده مانده است. انبوه جنگ، نتیجه فقدان کالوس است. اگر لذت کالوس تجربه نشود، نصیب آدمی، ذلت جنگ است. کتاب شازده کوچولو را ورق می زنم: «چیزی که بیابان را زیبا می کند چاه آبی است که در گوشه ای از آن پنهان است.»