دوشنبه ۲۱ تیر ۱۴۰۰  شماره ۱۴۴۴

تحلیل فنی بازی پرسپولیس تهران و آلومینیوم اراک در هفته بیست و هفتم لیگ برتر

انتقام سرخ

مهرداد یاری

آلومینیوم که هفته ها رنگ شکست را به خود ندیده بود، در این دیدار دومین شکست متوالی خود را تجربه کرد و موقعیت خوبی که در جدول داشت را تا حدودی از دست داد. نزدیک شدن به پایان لیگ، انجام بازی های پشت سر هم با تیم های با کیفیت و خستگی، تاثیرات منفی خود را بر بازیکن ها گذاشته و می بینیم که انسجام تیم تا حدودی از دست رفته و شاهد رخ دادن اشتباهات فردی و تیمی پر تعدادی هستیم. پیش از شروع بازی می شد حدس زد که آلومینیوم اگر بتواند حتی ۱ امتیاز هم بگیرد باید از این بابت خوشحال باشد اما این انتظار را هم نداشتیم که شاهد این همه اشتباهات فردی و تیمی باشیم. آلومینیوم که در دیدار گذشته اش در برابر گل گهر سیرجان تجربه ی تحت فشار قرار گرفتن و شکست خوردن را داشت در این دیدار دست به تغییراتی زده بود تا بتواند در برابر بازیکن های توانمند پرسپولیس سد محکم تری بسازد و اجازه ی گلزنی را به آنها ندهد. آلومینیوم با ترکیب پایه ۵-۴-۱ بازی را آغاز کرد و در زمان دفاع کردن نیز این سیستم را حفظ می کرد. هوشمند، سلیمان زاده و توکلی در قلب دفاع، شریفات و آریاکیا در دفاع راست و چپ، ایرانپوریان به عنوان هافبک دفاعی، مهدی حسینی، معین عباسیان و امید سینگ نیز در میانه میدان حضور داشتند و حامد پاکدل نیز تک مهاجم تیم در خط حمله بود. در هنگام صاحب توپ شدن و حمله نیز آریا کیا و شریفات به خطوط جلوتر اضافه می شدند و ترکیب به ۱-۶-۳ تغییر می کرد به این گونه که شریفات و آریاکیا ابتدا در کنار ایرانپوریان قرار می گرفتند و سیستم تیم به ۱-۳-۳-۳ تبدیل می شد و در فاز بعدی با پیشروی بیشتر دو مدافع کناری سیستم تیم به ۱-۵-۱-۳ تبدیل می شد. البته سیستم دفاعی که کادر فنی در نظر گرفته بود در عمل نتیجه مثبتی در بر نداشت و آلومینیوم در همان نیمه نخست دو گل دریافت کرد همان گونه که در بازی با گل گهر نیز شاهد بودیم بازیکن های آلومینیوم هنگامی که تحت فشار شدید رقیب قرار می گیرند پر اشتباه می شوند و مدام توپ ها را لو می دهند و یا وظایف دفاعی شان را فراموش می کنند. یکی از مشکلات مهم آلومینیوم نداشتن برنامه جایگرین در شرایط سخت است به عبارت دیگر آلومینیوم پلن B ندارد! در برابر پرسپولیس یک تیم بیشتر از آنکه به مدافع نیاز داشته باشد به هافبک هایی با دوندگی بالا که در قطع توپ و بستن فضاها تبحر بالایی داشته باشند، نیاز دارد چرا که در بیشتر اوقات مهاجم های این تیم کمتر در موقعیت گلزنی قرار می گیرند و به نسبت هافبک ها از خلاقیت و پا با توپی کمتری برخوردار هستند اما هافبک هایی نظیر ترابی، پهلوان، نورالهی، عالیشاه، امیری و … به اندازه ای تکنیکی هستند و توانایی های فنی و فیزیکی شان بالا است که از کمترین فرصت ها موقعیت های بزرگی را می سازند. بازی دادن به بازیکن های پر اشتباه و کم دقت دومین اشتباه مهم کادر فنی در این دیدار بود با توجه به شناخت قبلی و بازی هایی که پیشتر دیده ایم، می شد حدس زد در چنین بازی هایی که کل تیم تحت فشار شدید قرار می گیرد و پرس سنگینی از طرف رقیب در نیمه زمین خودی شکل می گیرد آن ها دچار اشتباه شده و تیم را به خطر می اندازند. سومین اشتباه نیز بازی ندادن به مصطفی احمدی بود. برای دیدار با پرسپولیس بهتر آن بود که منصوریان تیمش را با سیستم ۴-۵-۱ به زمین می فرستاد به این گونه که هوشمند و سلیمان زاده در قلب دفاع و شریفات و آریاکیا به عنوان دو مدافع کناری در خط دفاع به بازی گرفته می شدند، ایرانپوریان به عنوان هافبکی با میل کاملا دفاعی و مصطفی احمدی به عنوان هافبک دفــاعی توپ پخش کن در این پست قرار می گرفتند، جلوتر از آن ها نیز سه هافبک پر تحرک و تکنیکی مانند حسینی، عباسیان و سینگ در خط هافبک و حامد پاکدل به عنوان مهاجم به کار گرفته می شدند به این ترتیب آلومینیوم می توانست با پرسی که در زمین خود در برابر هافبک های پرسپولیس انجام می داد یک سد نفوذ ناپذیر بسازد اما این چنین نشد و بازی از همان لحظات ابتدایی از دست آلومینیوم خارج شد! تقدیم کردن کرنرهای پر تعداد، انجام خطاهای فراوان در اطراف محوطه جریمه و از دست دادن توپ در میانه میدان به دفعات زیاد باعث شد که پرسپولیس توپ و میدان را صاحب باشد و بتواند موقعیت های گل فراوانی را بسازد. در صحنه گل اول پاس اشتباه امید سینگ به مهدی ترابی می رسد و این یعنی خطر اما نه سینگ و نه بقیه این خطر را احساس نمی کنند به این ترتیب بازیکن های پرسپولیس با رد و بدل کردن پنج پاس به سرعت به دروازه آلومینیوم می رسند و گل را به ثمر می رسانند این در حالی است که حتی خط دفاع آلومینیوم که در ابتدا فاصله فراوانی با ترابی داشت نیز به شکلی جا ماند که مغانلو در هنگام زدن شوت آخر تقریبا با دروازه خالی رو به رو شد.
باید از امید سینگ، معین عباسیان و امیر محمد هوشمند سوال شود که چرا احساس کردند نباید به سرعت به عقب برگشته و مانع از تاخت و تــاز بازیکن های رقیب شوند؟
در صحنه گل دوم نیز می بینیم که محمد ایرانپوریان دو بار توپ را در میانه میدان به بازیکن های پرسپولیس لو می دهد پس از او نوبت به شاهین توکلی می رسد که با یک پاس به عقب اشتباه به یکباره بازیکن های پرسپولیس را در شرایط گلزنی قرار دهد متاسفانه در این صحنه نیز اغلب بازیکن های آلومینیوم نسبت به خطرِ پیش آمده واکنش مناسبی نشان نمی دهند در این صحنه در حالی که سه بازیکن پرسپولیس با سرعت هر چه تمام تر خود را به دروازه آلومینیوم نزدیک می کنند ایرانپوریان که توپ را لو داده، معین عباسیان که توپ را از زیر پای او زده اند، شریفات که در کنار خط ایستاده، شاهین توکلی که پاس به عقب را داده و امیر محمد هوشمند که در کنار سلیمان زاده و متمایل به چپ ایستاده همگی تنها نظاره گر صحنه هستند و رامتین سلیمان زاده و حسین پورحمیدی دروازبان تیم، تنها بازیکن هایی هستند که در حال تلاش اند جدا این بازیکن ها چه دلیلی دارند برای این سهل انگاری ها؟ چه دلیلی دارد بازیکن هایی که یقین داریم با کیفیت و توانمند هستند تا این حد ناشیانه و تعجب برانگیز رفتار کنند؟ خدا رحم کرده که تماشاگری هم در ورزشگاه نبود.
در نیمه نخست این اتفاق ها چند بار دیگر هم رخ داد اما آلومینیوم خوش شانس بود که بیشتر از این ها دروازه اش باز نشد دقیقا هر توپی که در میانه میدان لو رفت به یک ‌موقعیت خطرناک برای پرسپولیس ختم شد در دقیقه ۴۴ مغانلو باز هم در همان موقعیتِ گل اول، صاحب یک موقعیت دیگر شد اما این بار نتوانست ضربه خوبی به توپ بزند. آلومینیوم در ۴۰ دقیقه اول بازی هیچ حرفی برای گفتن نداشت و صرفا دنبال کننده بازیکن های پرسپولیس بودند اتفاقی که با شدت کمتر در بازی قبلی در برابر گل گهر سیرجان نیز شاهد آن بودیم. با عقب کشیدن پرسپولیس شاهد سر و شکل گرفتن بازی آلومینیوم بودیم اما موقعیت سازی انجام نمی شد.
در نیمه دوم داستان به طور کامل فرق کرد با ورود مصطفی احمدی هم دقت پاس ها بـالا رفت و کیفیت شان بهتر شد و به این ترتیب نظم و انسجام تیم تا حدودی بیشتر شد. پرسپولیس برای حراست از گل های زده عقب نشسته بود و آلومینیوم فرصت این را داشت که جلو بکشد تا شاید گل های خورده را جبران کند اما با تیمی که انسجام خود را از دست داده نمی شود به پرسپولیس گل زد. همان طور که گفتیم تعداد هافبک های آلومینیوم در این دیدار باید بیشتر می شد چرا که نه تنها در فاز تدافعی توان تیم برای بستن حفره ها کم بود بلکه در فاز تهاجمی تحرک و دوندگی هافبک های تیم نسبت به پرس و تجمع بازیکن های پرسپولیس کم و ناکارآمد بود پرسپولیس تیمی متشکل از بازیکن های بسیار دونده و پر انرژی است که تقریبا در طول ۹۰ دقیقه کم نمی آورند به همین دلیل باید با نفرات بیشتر بر توان بدنی و ذهنی آن ها غلبه کرد. با این وجود کادر فنی آلومینیوم تصمیم گرفت که در نیمه دوم تیمش را به شدت جلو بکشد تا شاید بتواند به گل برسد اما این حرکت فضای زیادی در پشت سر مدافعین به وجود می آورد که موقعیت مناسبی برای مهاجم های پرسپولیس به شمار می رفت. در چنین لحظاتی باید به دروازبان گوشزد کرد که به عنوان یک سویپر ( جمع کننده ) در لحظات حساس از محوطه جریمه بیرون آمده و با دفعِ توپ های ارسال شده به فضای پشت سر مدافعین، آن را پوشش دهد اما پورحمیدی در یک صحنه نتوانست این وظیفه را به درستی انجام دهد و نزدیک بود پرسپولیس در دقیقه ۵۳ به گل سوم برسد که با واکنش عالی خودش مانع از آن شد. شاید اگر حامد پاکدل در ادامه پرس عالی که در دقیقه ۵۵ انجام داد و توپ را از حامد لک گرفت، بیشتر دقت می کرد می توانستیم یک بازی حساس و زیبا شاهد باشیم که آلومینیوم در آن کامبک بزند. اگر بازیکن های آلومینیوم آن اشتباهات کشنده در نیمه نخست را مرتکب نمی شدند می توانستیم به نکات مثبتی که در این دیدار داشتند نیز اشاره کنیم اما متاسفانه با نتیجه ای که پیش آمد و نوع بازی آلومینیوم تمام آنچه می توانست قابل ستایش باید بی نتیجه ماند. البته در هـــر صورت نمی توان از توپ گیری در اوایل بازی و تکل زیبایی که هوشمند در دقیقه ۱۲ زد، حرفی نزنیم و او را ستایش نکنیم.