چهارشنبه ۸ آذر ۱۳۹۶ شماره ۷۳۲
***
وقایع استان
یاسر هویدی
***
در ادامه معرفی بانوان موفق و ورزشکار دیار آفتاب پای صحبت های «سحر صادقی» نشسته ایم. بانوانی که با عشق به ورزش بدمینتون رشد کردند و انواع و اقسام عناوین و مدال ها را در دوره ای که این ورزش را حرفه ی دنبال می کردند کسب کردند و حالا عاشقانه در دلیجان به تعلیم و تربیت کودکان این خطه در عرصه بدمینتون مشغول هستند. در این گفتگو با زندگی ورزشی وی بیشتر و بیشتر آشنا می شویم، جای بسی خوشحالی و افتخار است که دلیجان این کهن شهر دیار ما اینچنین بانوان افتخار آفرینی را در دامان خود پرورش داده است.
سرکار خانم صادقی! خودتان را برای خوانندگان معرفی نمایید.
من سحر صادقی هستم سی سال سن دارم و در حال حاضر مربی بدمینتون در دلیجان و نراق هستم از پدر و مادری دلیجانی در تهران زاده شدم و دوران ورزشی و قهرمانی من کلا در تهران سپری شد ولی در حال حاضر ۵ سال است که به دلیجان برگشتم و کار تعلیم و آموزش استعدادهای بدمینتون این شهرستان را عهده دار هستم.
تحصیلات خودتان را در چه رشته ای و تا چه مقطعی ادامه داده اید؟
من کلا دوران تحصیلم از دبیرستان تا کارشناسی ارشد با تربیت بدنی همراه بودم، از هنرستان ورزش خواهران در تهران دیپلم تربیت بدنی دارم، لیسانس تربیت بدنی گرفتم و هم اکنون فوق لیسانس تربیت بدنی گرایش فیزیولوژی در مراحل آخر دفاعیه هستم و تصمیم دارم با کمک خدای بزرگ در مقطع دکتری تربیت بدنی هم ادامه تحصیل دهم.
از چه سنی این ورزش را آغاز کردید و چرا بدمینتون؟
در کلاس سوم ابتدایی توسط معلم ورزش آن دوره از تحصیل ام استعداد و علاقه وافر من به بدمینتون شناسایی شد و خیلی زود من ارتباط ویژه ای با این ورزش برقرار کردم بطوریکه باشگاهی که در آن پدر و مادرم ثبت نامم کرده بودند کنار مدرسه ام بود، به محض اینکه زنگ پایان مدرسه می خورد من دوان دوان به باشگاه می رفتم. شاید باورش سخت باشد ولی من عاشقانه بدمینتون را دوست دارم و این ورزش بخش بزرگی از زندگی من تا این لحظه بوده است. پدر و مادرم هم که این میل و اشتیاق را در من دیده بودند مراحل ثبت نام و حضور من را در باشگاه انجام دادند و من از سن خیلی پایین یعنی سوم ابتدایی با بدمینتون عجین شدم.
مشوقین شما در ادامه این مسیر چه کسانی بودند؟
پدر و مادرم اصلی ترین مشوق های من در این رشته بودند، همچنین اولین مربی من خانم حق نژاد بود که در مسیر موفقیتم در بدمینتون بسیار تاثیر گذار بودند.
از مقام های قهرمانی بی شمارتان برای ما بگویید که اولین مدالها را در چه رده هایی کسب کرده اید؟
حمل بر خودستایی نیست ولی تمامی دوران ورزشی من با قهرمانی و سکوی برتر گره خورده است. ببینید من در مسابقات دانش آموزان منطقه ۲ تهران در همان سال سوم ابتدایی مقام اول را کسب کردم در سال بعد در مناطق تهران مدال قهرمانی را کسب کردم در دوره راهنمایی هم قهرمان منطقه هم قهرمان استان تهران و هم قهرمان دانش آموزی کشوری شدم. در دبیرستان سه سال قهرمان تهران و کشور بودم در دانشگاه چهار سال قهرمان کشور شدم و به تیم ملی دانشجویان بانوان راه پیدا کردم در دو سالی که مشغول کسب مدرک کارشناسی ارشد بودم با تیم دانشگاه محلات قهرمان مسابقات دانشجویی کشور شدم. در رقابت های باشگاهی همواره بین سه نفر اول کشور بودم و معمولا یک بدمینتونیست با دو مقام و دو مدال بودم یعنی هم در رشته آزاد و هم در رشته تیمی با تهران قهرمان می شدم.
مربیان خود را برای خوانندگان ما معرفی نماییم، ما در وقایع استان سعی داریم همیشه حتی به کوچکترین شکل ممکن حق مربیان را به جا آوریم.
همین جا بهترین سپاس هــا را تقدیم مــربیانم می نمایم و اعلام می کنم اگر به جایی رسیده ام پس از لطف خدا و حمایت خانواده ام همه را مدیون زحمت مربیان هستم. اولین مربی من سرکار خانم حق نژاد بود که حق بسیار بزرگی بر گردن من دارد. در دوران باشگاهی یکسال اول با او در منطقه دو تهران و باشگاه نصر بدمینتون را بصورت علمی و اصولی آموختم پس از آن وی من را به باشگاه شهید شیرودی فرستاد که دراین باشگاه زیر نظر سرکار خانم مطهری کار کردم که در این مکان بازیکنان ملی پوش تردد داشتند که دیدن این ملی پوشان من را برای رشد بیشتر در این رشته تشویق و ترغیب کرد ملی پوشانی همچون خانم ها مینا دباغی و گلناز فائزی. بعد از چند سال خانم مطهری از ایران رفت و این خیلی تاثیر بدی در روحیه من داشت. بعد از مدتی با دختر وی بهناز پیرزمانی شروع به کار کردم، در لیگ هم با وی همراه بودم و با دیگر مربیان خوب تهران مثل خانم یزدان پرست در مسابقات آموزش و پرورش کار نمودم که فرزندان دختر وی هم ملی پوش بودند. در این بین با خانم سیمین مهدوی در کمپ های تیم ملی هم کار کردم.
از چه سالی به مربیگری روی آورده اید و چرا اینقدر زود از عرصه بازی کنار رفتید؟
از بیست و پنج سالگی دیگر بازی نکردم با انتقال به دلیجان بازی را کنار گذاشتم و به مربی گری روی آوردم. مهمتـرین علت آن کهولت سن و بیماری والدینم بود.مجبور شدم بازی کردن را کنار بگذارم و به مربی گری روی بیاورم. تمام دوران مربی گری ام هم در دلیجان بودم. شروع کارم از باشگاه تربیت بدنی دلیجان بود. ابتدا من اصلا بچه ای در دلیجان نمی دیدم که به این ورزش علاقه داشته باشد ولی با شروع فصل تابستان کم کم بچه ها برای ثبت نام آمدند. در دوره اول اصلا این کودکان را به مسابقات اعزام نکردم و فقط و فقط با آنها تکنیک کار کردم دختر بچه های دلیجان با من به بدمینتون علاقه مند شدند و جالب است بدانید در حال حاضر ۱۶۰ شاگرد ثبت شده دارای کارت بیمه ورزشی در دلیجان دارم که عاشقانه به بدمینتون علاقه دارند و این رشته را دنبال می کنند و مطمئن باشید آینده بدمینتون استان مرکزی در رشته بانوان با همین استعدادها بسیار بسیار روشن است، ۱۶۰ شاگردی که حتی دقیقه ای برای شروع کلاس ها تاخیر ندارند. به آینده بدمینتون بانوان حتی تیم ملی ایران خوشبین هستم.
در پایان صحبت هایم بایستی از روزنامه وقایع استـان تشکر ویژه ای داشته باشم و همین جا به خانواده های خوب استان مرکزی بگویم استعداد ورزشی فرزندشان را بشناسند و برای پیشرفت فرزندانشان بستر های لازم را فراهم کنند باور کنید هر کودک در یک رشته ورزشی استعداد فوق العاده دارد.