گفتگو با «احمد حسینی» تنها بازیکن حرفه ای پینت بال استان مرکزی/تنهای تنهای تنها

شنبه ۱ مهر ۹۶   شماره ۶۸۶

***

وقایع استان

احمد سیاری

***

برخی از ورزش ها به دلیل هیجان زیاد و نوع بازی بیشتر به یک تفریح و بازی شبیه هستند و حتی کمتر کسی در مورد آن ها تصور وجود لیگ کشوری، لیگ جهانی و مسابقات قهرمانی جهان دارد. پینت بال در زمـره این ورزش ها قــرار می گیرد. اوایل دهه ی ۱۹۷۰ در وزارت کشاورزی آمریکا ماشین هایی وجود داشت که عقب آنها پمپی متصل بود که رنگ را به مسافـت های دور پرتــاب می کرد و با این وسیله، درخت هایی که باید قطع یا هرس می شدند، علامت گذاری می کردند. ایده ی تبدیل این سیستم به صورت یک بازی از آن زمان آغاز شد. تکمیل نشانه روهای قابل حمل و تکنولوژی ساخت آنها تا اوایل دهه ی ۱۹۸۰ طول کشید که در آن زمان نشانه روها از نوع شات گان و پینت بال های مصرفی در آن از رنگ های معمولی بودند. در سال ۱۹۸۱ در امریکای شمالی اولین بازی به طور رسمی با ۱۲ بازیکن مسلح به نشانه روهای بادی با هدف تسخیر پرچم شروع شد و به شکل امروزی پایه گذاری شد.
ورزش پینت بال بعد از ورود به ایران با استقبال خوبی روبه رو شد و حرکت رو به رشدی داشت و تقریبا در تمام نقاط ایران باشگاه‌های پینت بال وجود دارند و بسیاری از استان‌ها و شهرها در کشور آن را دنبال می کنند.
با وجود اینکه این ورزش هم اکنون در استان ها و شهرهای مختلف مورد توجه است؛ ولی همچنان در استان و شهر ما به عنوان یک تفریح دیده می شود و هیچ تیمی برای حضور در مسابقات در این شهر وجود ندارد. در اراک تنها یک باشگاه پینت بال به صورت خصوصی در هتل امیرکبیر اراک وجود دارد. این باشگاه در ابتدا ۹ سال پیش زیرنظر اداره تربیت بدنی و اداره کار وقت تاسیس شد که به دلیل مشکلات مالی تعطیل و دوباره توسط مسئول کمیته پینت بال استان راه اندازی شد.
از آنجاییکه پینت بال همچنان در اراک بعنوان بازی و تفریح دنبال می شود بنابراین تیم و به تبع آن بازیکن حرفه ای نیز نباید داشته باشد؛ اما تلاش های فردی و علاقه یکی از جوانان اراکی هم اکنون او را به یک بازیکن حرفه ای تبدیل کرده است که در تیم های معتبر پینت بال کشور در حال بازی است. «احمد حسینی» بازیکن اراکی به همراه تیم «اسپاد» و «حامد آشوری» مشهد در دی ویژن های دو و سه PALM CHAMPION ایران در اخیرترین دوره مسابقات آن به دو مقام قهرمانی رسیده است.
حسینی نزدیک ده سال پیش پینت بال را آغاز کرد از همان ابتدا نگاهش به این ورزش حرفه ای بود و تنها تفریح مدنظرش نبود. آن روزها با مارکر مکانیکی تمرین می کرد؛ ولی همان باشگاه بعد از مدتی تعطیل شد. حتی باشگاه نتوانسته بود به قول خود مبنی بر حضور در مسابقات کشوری عمل کند و همین باعث شد تا او ناامید شده و این ورزش را رها کند. هر چند همچنان دورادور و در فضای مجازی این ورزش را در کشور و اراک دنبال می کرد تا اینکه دو سال پیش هومن اصغری رییس کمیته پینت بال استان پیشنهادحضور در باشگاه را به او داد؛ ولی او با این شرط که یک تیم منسجم برای حضور در مسابقات بسته شود به باشگاه رفت و تمرین ها برای حضور در مسابقات کشوری آغاز شد.
وی می گوید: ما تیم را بستیم و شروع به تمرین کردیم امکانات محدود بود بدون لباس و ضربه گیرهای مناسب کار کردیم حتی لباس هایمان را نتوانستیم بخریم بلکه آن ها را دوختیم و با تمام مشکلات در مسابقات شرکت کردیم؛ طبیعی بود که از این تیم خیلی انتظاری نمی رفت و با توجه به سطح مسابقات و حضور تیم های با تجربه و مطرح در سطح آسیا حذف شدیم.
حسینی ادامه داد: بعد از مسابقات مسئله تیم و مسابقات دیگر جدی گرفته نشد و از آنجاییکه من همچنان برایم حضور و بازی حرفه ای مهم بود تمرینات انفرادی خود را آغاز کردم برای این کار ابتدا مارکر ( اسلحه) مناسب تهیه کردم و برای این کار از دوستان و بازیکنان دیگر استان ها که در مسابقات با آن ها آشنا شده بودم کمک گرفتم.
وی اضافه کرد: بعد از تهیه مارکر مسئله تنظیمات و سرویس آن بود این کارها را خودم با آموزش از راه دور و از طـریق ویدئویی که همـان دوستـانم برایم می فرستادند انجام می دادم.
حسینی با بیان اینکه در تمرین ها حریف کمکی نداشتم گفت: در تمرین ها از آجر و بشـکه استفاده می کردم و ممکن بود از نگاه برخی ها این کار من خیلی عجیب و غیر منطقی باشد.
وی تصریح کرد: روند تمرینات من ادامه داشت تا اینکه در یکی از ماموریت های خود به مشهد با دوست پینت بالیستم که در تیم مشهد بازی می کرد دیدار کردم. او به من پیشنهاد حضور در تمرین خودشان را دادند.
این بازیکن پینت بال ادامه داد: تیم آن ها یکی از تیم های خوب ایران و آسیا است و مربی شان از من خواست که اگر در تیمی حضور ندارم برای حضور در تیم «حامد آشوری» که در دی وژین ۳ حضور دارد با آن ها تمرین کنم.
حسینی افزود: این تیم به احترام یکی از بازیکنان خوب پینت بال مشهد که در اثر تصادف قطع نخاع شده به این نام گذاشته شده و در دی ویژن ۳ مسابقات شرکت داده می شد.
وی بیان کرد: در ابتدا برای من حضور در تیم یک شهر دیگر سخت بود و دلم می خواست این شرایط در شهر خودم برایم فراهم می شد؛ ولی کم کم با تیم انس گرفتم و از همان ابتدا در تیم به صورت فیکس حضور داشتم و توانستیم در آن مسابقات آن دوره قهرمان شویم.
احمد حسینی در توضیــح نحوه مسابقات «پالم چمپیون » گفت: این مسابقات هر سال میلادی در چهار دوره برگزار می شود که در نهایت در هر رده یا دی ویژن امتیازهای دوره ها معیار انتخاب قهرمان است. در این مسابقات سه دی ویژن ( دسته) وجود دارد و تفاوت دی ویژن سه با یک و دو این است که در مسابقات آن از اسلحه مکانیکی استفاده می شود و در دو دسته دیگر از اسلحه الکترونیکی.
وی هم اکنون با دو تیم «اسپاد» مشهد در دسته دو و تیم «حامد آشوری» در دسته سه بازی می کند که در مسابقات دوره اخیر با هر دو تیم به مقام قهرمانی رسیده است و تنها بازیکن پینت بال استان مرکزی است که با مارکر الکترونیکی بازی می کند.
حسینی در خصوص شرایط این ورزش در اراک گفت: با وجود اینکه این ورزش در کشور و بسیاری از استان ها مورد توجه است؛ ولی همچنان در اراک به عنوان یک تفریح و گذران وقت دیده می شود و واقعا بسیاری نمی دانند که این تیم دارای مسابقات و قهرمانی در سطح جهان است.
این بازیکن پینت بال تصریح می کند: مورد ناراحت کننده دیگر این است که بغیر از مردم، مسئولین نیز از وجود چنین ورزشی بی خبرند در حالیکه تیم های استان های دیگر همیشه مورد تقدیر، توجه و حمایت هستند.
حسینی با بیان اینکه در یکی دو سال اخیر چند تحرک برای تشکیل تیم در استان انجام شد، افزود: یک مورد همان شرکت در مسابقات کشوری بود که با بی توجهی به تیم بعد از بازگشت، تیم منحل شد و مورد دیگر که چند ماه گذشته انجام شد برگزاری مسابقات انفرادی پینت بال در اراک بود تا علاوه بر معرفی این ورزش از میان برگزیدگان تیمی تشکیل شود ولی هیچ اتفاقی بعد از برپایی این مسابقات نیز نیفتاد.
وی با تاکید بر وجود حمایت مالی در توسعه این ورزش گفت: در اراک هیچ حامی برای این ورزش وجود ندارد بارها شده ما از اسپانسر خواسته ایم که تنها هزینه لباس را بدهد و بقیه هزینه ها چون هزینه ورود به مسابقات و خرید تیر با خود اعضای تیم باشد اما باز کمکی نیز نشد.
حسینی ادامه داد: پینت بال ورزش پر هزینه ای است. بعنوان مثال یک باکس دو هزارتایی تیر ۱۲۰ هزار تومان است که در هر تمرین ممکن است هزارتای آن استفاده شود و هزینه لباس و اسلحه نیز بالا است و این خود سد راهی برای ادامه جدی آن است.
وی در مورد حمایت های استان دیگر گفت: در استان های دیگر حتی اگر تیم کسب مقام هم نکند باز مورد تشویق قرار می گیرد و حتی گاه اسپاسنرهایی برای تامین هزینه مسابقات و لباس ها نیز هست.
حسینی اضافه کرد: البته بیشتر تیم ها از برندهای معتبر تولید ابزار و لباس های پینت بال بعنوان حامی استفاده می کنند.
وی بیان کرد: این ورزش به دلیل جذابیت و همچنین فضای پر تهییج رقابتی دارای مخاطب و تماشاگر نیز هست و حتی زمانی مسابقات آن پخش زنده تلویزیونی داشت که البته متوقف شد؛ ولی همچنان در خصوص معرفی و توسعه آن اقدامات موثری شده است و در برخی استان ها چندین تیم فعال دارد.
حسینی گفت: متاسفانه پینت بال در استان ما ناشناخته و مهجور است و کمیته پینت بال استان نیز فعالیتش در همـان حد داشتن یک باشگاه خلاصه می شود و هیچ نگاه حرفه ای به این ورزش در استان وجود ندارد.