چی فکر می کردیم چی شد

شنبه ۷ بهمن ۱۳۹۶   شماره ۷۷۷

نسیم منصوری.مهندس طراح و معمار

چند روز پیش به این فکر می کردم که براستی از کلانشهر شدن اراک چه دستاورد ملموسی نصیب مردم شهرمان شد که یاد خاطره ای از پدرم افتادم. او تعریف می کرد، ما نوجوان بودیم که بحث استان شدن اراک با نام استان مرکزی شروع شد، با شنیدن این صحبت بسیار خوشحال و ذوق زده شدیم چون فکر می کردیم از زمان استان شدن اراک تمام امکانات شهری از جمله احداث مکان های ورزشی، وسیع کردن خیابان ها، احداث پارک ها و از همه مهمتر اعتبارات عمرانی فراوان به این شهر سرازیر و باعث پیشرفت در تمام سطوح خواهد شد. اما زهی خیال باطل چون شهر اراک فقط نام مرکز استان را به ارث برد و لاغیر، زیرا وقتی آن را با مراکز استان های دیگر مقایسه می کنیم کمترین پیشرفت شهری را داشته و ما همیشه با آرزوی اینکه بالاخره مسئولان به این شهر گوشه چشمی نشان خواهند داد و هر روز از خــواب بیدار می شــویم ولی می بینیم که هیچ تفاوتی نکرده غیر از اینکه شهر به شدت شلوغ و خیــابان های باریک آن زیر حجم ماشین ها به پارکینگ تبدیل شده است. این موارد باقی بود تا ما جوان شویم که یک مرتبه صحبت از کلانشهر شدن اراک مطرح گردید و این بار ما بجای پدرانمان دچار ذوق زدگی شدیم زیرا فکر کردیم که این بار دیگر شهر اراک یکی از هشت کلانشهر ایران شده و از فردا تمام امکانات رفاهی از جمله مترو، منوریل، اتوبوس های شیک وارد این شهر شده و کلیه خیابان های مرکزی شهر عریض و خلاصه همه جوره خوشمان خواهد شد. اما باز هم دریغ، زیرا کلانشهر شدن شهرمان هیچگونه مــزایایی برای مــردم عادی نداشته غیر از انواع آلودگی های جورواجور. اما براستی چرا چنین است آیا مردم فهیم اراک لایق امکانات مدرن نیستند آیا مسئولان شهر قدرت جذب این امکانات را ندارند یا ما استان مرکزی ها در رده های بالای حکومت نفوذ لازم را نداریم که داریم. پس چرا در این مدت که از کلانشهر شدن اراک می گذرد تغییری در بافت مرکزی شهر که چشم و چراغ شهر می باشد ایجاد نشده. به قول دوستی که از تهران آمده بود مرکز شهر اراک مانند ۵۰ سال پیش خود می باشد و این بسیار تعجب برانگیز است. ما براستی نمی خواستیم شهرمان پیشرفت کند که می خواستیم آیا ما نمی توانستیم که می توانستیم. پس مشکل کجاست؟ به نظر می رسد که ما جسارت لازم برای کارهای بزرگ را نداریم. زیرا شنیده می شود که یک خیابان ۵۵ متری می خواهند در مرکز شهر ایجاد کنند اما مدتهاست بلاتکلیف مانده و این دقیقا همان مطلب است یعنی ما جرات و جسارت لازم را برای کارهای بزرگ نداریم. پس شهرمان همچنان جزء کلانشهرهای عقب مانده از نظر امکانات رفاهی خواهد ماند این است که ما چی فکر می کردیم و هیچ چیز نشد و نخواهد شد. آیا بعد از کلان شهر واژه دیگری وجود دارد که نسل آینده این شهر مثل ما حداقل مدتی با رویاهای آن ذوق زده و خوشحال شوند؟