به مناسبت روز بزرگداشت مولانا جلال الدین محمد بلخی /مهر مولوی

پنجشنبه ۸ مهر ۹۵ شماره ۴۲۸
مجید آهنگرانی
هشتم مهر ماه روز بزرگداشت مولوی نام گذاری شده است. جلال الدین محمد بن شیخ بهاالدین محمد معروف به مولوی از شاعران برجسته ادبیات پارسی، فیلسوف و عارف بزرگ قلمرو ایرانیان به شمار می رود. وی در ششم ربیع الاول سال ۶۰۴ هجری قمری متولد و در دوره حکومت خوارزمشاهیان زندگی کرده است.
برابر تحقیقات انجام شده مولوی شناسان معتقدند بیش از شصت هزار بیت از اشعار مولوی به زبان فارسی سروده شده و حتی خطبه ها، نامه ها و تعالیم مولوی به شاگردانش به فارسی بوده است.
پارسی گوگر چه تازی خوشتر است
عشق را خود صد زبان دیگر است
مولانا از عرفای برجسته تاریخ می باشد که با زبان شعر، نوای دل و آتش درونی و احساسش را در قالب مثنوی گنجانده و عرضه داشته است. اغلب ابیات سروده شده در مثنوی مولوی برگرفته از آیات قرآنی و روایات اسلامی است که مولوی شناسان و بزرگان مذاهب اسلامی بر آن صحه گذاشته اند.
یونسکو به پیشنهاد کشور ترکیه به مناسبت هشتصدمین سالگرد وی، سال ۲۰۰۷ میلادی را سال جهانی مولانا نام گذاری کرد. مولوی به دنیا و آینده نگری نگاهی ویژه دارد. او دید عارفانه به دنیا دارد و آن را به یک ساحره که هر کس را می فریبد، تشبیه می کند و از سوی دیگر آن را تعلق قلب به هر چیزی که خدا را غافل می سازد، می داند.
هم چنین آینده نگری در اشعار مولانا نمایان است. مولوی آینده را در آرزوی رسیدن به انسان کامل تلقی می کند که غایتش نجات دنیوی و آخروی هر شخص است. در داستان شیر و خرگوش، در دفتر اولش، بیان می کند که شیری هر روز یکی از حیوانات را طعمه خود می کرد. خرگوش با توجه به آینده نگری و پیش بینی اش موفق می شود شیری که همه حیوانات را می کشت با تدبیر به چاه بیاندازد و حیوانات را نجات دهد. کوته سخن آنکه مولوی معتقد است اگر نگاه انسان به آینده و دنیا این گونه باشد سلامت و سعادت فرد و جامعه تضمین است. با این وجود امیدواریم این مناسبت ها آغاز و تلنگری باشد تا بتوانیم نگاه مان به دنیا و آینده تصحیح کنیم تا آرامش دنیوی و اخروی را احساس نماییم.