بدهی سنگین صنعت به ورزش استان همچنان بحث این روزهای محافل ورزشی است/خیر صنعت به ورزش نرسید

سه شنبه ۱۰ مرداد ۹۶   شماره ۶۴۳

***

وقایع استان

اراک شهری در فلات مرکزی ایران و نقطه استراتژیک اتصال به استانهای جنوبی و غرب کشور همان جا که می گویند قطب بی چون چرای صنعت ایران، است. همانجا که اگر یک ماه خروجی های کارخانه هایش را ببندد صنعت مملکت دچار اختلال می شود. شهری که طی چند سال اخیر به کرات در مذاکرات هستـه ای نامش در محــــافل بین الملی به میان آمده است، شاهراه عبور ترانزیت کالا شمال به جنوب کشور، خسته دیاری که از آلودگی مفرط هوایش رمقی در کف ندارد و مردمانی که سالهای سال کار می کنند و کار می کنند و سرطان را نفس می کشند آری اینجا اراک ماست با یال و کوپالی بی مانند در صنعت ایران و حتی خاورمیانه. آیا تا بحال با خود اندیشیده اید که سهم این مردم از صنعت چقدر بوده و پای حساب و کتاب به میان آمده است که مردم چه برداشته اند در قبال اینهمه آلودگی و اینهمه خدمت به کشور؟
زمانی اراک ما تیم فوتبال شناخته شده ای در ایران داشت به نام گسترش که وابسته به سامان گسترش و نوسازی صنایع ایران بود؛ خیلی زود این سازمان به دلایل داخلی دست از حمایت این تیم خوب و دوست داشتنی کشید و چراغ فوتبال این شهر رفته رفته رو به خاموشی رفت، حدود ۱۴ سال قبل با پیگیری یکی از نمایندگان مجلس وقت اراک امتیاز تیم فوتبالی در لیگ دسته اول کشور برای اراک خریداری شد و مقرر گردید کلیه صنایع بزرگ شهر از این تیم حمایت کنند و نام صنایع اراک هم بر آن گذاشته شد، اوایل کار به به بود و چه چه و ما هستیم و کمک می کنیم و چه چیز بهتر از این که برای ورزش شهرمان هزینه کنیم ولی خیلی خیلی زود مدیران وقت صنایع اراک همه چیز را فراموش کردند و آن تیم آنقدر در بی پولی دست و پا زد تا از بین رفت ، دوباره در سالهای ۱۳۸۶ و ۱۳۸۷ تیم فوتبال آلومینیوم که وقتی هواداران فوتبال اراک به یاد روزهای درخشان و یکه تازی این تیم تا هفته های پایانی مسابقات می افتند آهی از سر سوز می کشند که وارد عرصه مسابقات شد و در هفته های پایانی بازی ها مدیران آلومینیوم تصمیم گرفتند خود مانع حضور تیمشان در لیگ برتر شوند.این فقط چند نمونه از دیون سنگین صنعت این شهر بر گردن ورزش آن است و فقط چند نمونه بارز آن که همگان به خاطر دارند را عنوان کردیم.
آیا می دانید تمامی کارخانه های بزرگ اراک دارای یک زمین چمن استاندارد هستند؟ آیا می دانید هر یک سالنی استاندارد و چند منظوره دارند؟ خوب از قبل این دارایی ها و زیرساخت های گرانقیمت و با ارزش چه عاید ورزش شهرمان شده است؟ همین را بدانید که رییس فعلی هیات بسکتبال استان مرکزی برای تهیه یک سالن بسکتبال و اجاره آن بایستی به ریز و درشت نامه بزند و گردن خم کند. همین جا در همین اراک تیم های والیبال پایه برای یک جلسه تمرین در عذاب و محاقند، هندبال این ورزش ریشه ای در اراک با آن سابقه درخشان برای برگزاری تمرینات تیم های بانوان و پایه اش در حسرت یک سالن بی دغدغه است.
هر یک از صنایع بزرگ اراک دارای مهمانسراهایی مجهز هستند ولی بدانید که تیم های پایه استان برای برگزاری اردوهایی کوتاه مدت برای هماهنگی روحی و روانی و فنی خود نمی توانند از این مهمانسراها و مجموعه های ورزشی که در بالا شرح دادیم استفاده کنند. به پارکینگ های بخش ترابری کارخانه های اراک که نگاه می کنیم تعداد زیادی اتوبوس و مینی بوس پارک شده و استفاده نیز ندارند ولی مدیران هیات ورزشی برای اعزام تیم های مختلف به مسابقات کشوری همیشه کاسه چه کنم چه کنم به دست دارند.
برای برگزاری مسابقات کشوری اکثر ورزشهای اراک با مشکل اسپانسر یا حامی برگزاری مواجه هستند و به کرات به مدیران صنایع مراجعه کردند ولی دریغ از کوچکترین توجهی، چه ایده ها و چه حرکات سودمندی در ذهن مدیران ورزش استان و اراک وجود داشت که با توجه به عدم تمکین مالی این ایده ها سوخت و از بین رفت.برای حمایت از تیم های فوتبال هم که به اندازه کافی قلم زده ایم و از مسائل و مشکلات موجود و عدم تفکر درست در این زمینه به وفور نوشته ایم.
صنعت استان ببیند که چه حجم گسترده ای به ورزش این شهر خسته بدهکارست. بدهی به مردم و این دیار در زمینه های گوناگون که عمده آن سلامتی از دست رفته اش است بماند، فقط ببین و نظاره کن که برای ورزش شهری که از قبل اش نامی دست و پا کرده ای چه انجام داده ای؟ به ضرس قاطع می توان گفت صنعت اکنون نه تنها حامی ورزش اراک نیست بلکه یکی از بزرگترین موانع در مسیر رشد و پیشرفت ورزش و شکوفایی استعداد های اراک است. وقتی مقایسه ای می کنیم اراک را با دیگر قطب های صنعت کشور همانند اصفهان و تبریز می بینیم که چقدر صنعت در کنار ورزش در حال خدمت رسانی به اهالی و شهروندان است سرانه فضای ورزشی این شهرها قابل قیاس با اراک نیست و در سطح اول ورزش کشور به واسطه کمک ها و حمایت های صنعت شان همواره حضور پر رنگی دارند.
دلمان پر است از صنعتی که خیرش که نرسید هیچ خسران شد و رنجش آفرید و هیچ اش به چشم مردم نیامد و دودش چشممان را در آورده است، بتاز صنعت بی وفا بتاز و هر روز و هر روز نحیف تر شدن پیکر ورزش این شهر را ببین و دم نزن.می دانیم آنچه به جایی نمی رسد فریاد است ولی حداقل مقابل قلم و رسالت رسانه ای مان وجدان درد نداریم که گفتنی ها را نگفتیم و سکوت کردیم.امید با منش خبرنگاری وقایع استان گره خورده است هنوز و همچنان امیدواریم روزگاری فرارسد که صنعت این شهر پشتیبان و یار و یاور ورزش اش باشد.