بیست و هفتمین جشنواره تئاتر استان مرکزی با انتخاب برترین ها پایان یافت/پایان پـرحاشیـه

بیست و هفتمین جشنواره تئاتر استان مرکزی با تمام فراز و نشیب ها به پایان رسید. جشنواره ای که همچون سایر جشنواره ها خالی از حاشیه نبود.
در ابتدای راه زمزمه ها مبنی بر برگزار نشدن جشنواره به دلیل کمبود اعتبار و بودجه بود و همین برای اهالی تئاتر این استان که این روزها جشنواره برایشان اولویت بالاتری از اجرای عموم دارد یک نگرانی بزرگ محسوب می شد. جدای از جشنواره زدگی هنرمندان تئاتر استان، برپا نشدن رویداد مهمی چون جشنواره تئاتر که تنها فرصت دیده شدن آثار بچه های استان و تنها موتور محرک تولید اثر در یک سال است یک اتفاق نامبارک بود؛ ولی درست در آخرین فرصت ها برای برگزاری جشنواره با توجه به مشکل کمبود اعتبار که اخیرا چوبی لای چرخ هنر شده است بالاخره جشنواره با تمهیدی جدید برگزار شد. بیست و هفتمین جشنواره استانی تئاتر استان مرکزی با بازبینی ۱۵ اثر از شهرستان های اراک، ساوه، دلیجان، محلات، تفرش و خمین توسط هیئت بازبین علیرضا گلستانی عراقی، مهدی محمدی و محمد قاسمی آغاز و در مرحله نهایی آن از هفده تا بیست مهر شاهد رقابت هشت اثر با نام ها ی شهر شکلاتی به کارگردانی حمیدرضا صالحی، بگذار بخوابم اگر مردم به کار گردانی افق ایرجی و بوتیک به کارگردانی شهرام سلطانی از اراک، دو اپیزود در جهنم به کارگردانی مهدی ذره و دردسرهای مرد مرده به کارگردانی حجت رحیمی از ساوه، رود در نیستگاه ۸۹۵ به کارگردانی بهروز رحیمی از دلیجان، عاشقانه های دو بازمانده از یک جنایت جنگی به کارگردانی سید مجید میرحسینی از تفرش و آجر به کارگردان میثم کرمی از تفرش بودیم.
پس از رقابت نزدیک بین این آثار با داوری دکتر یونس آبسالان، کیهان ملکی و محمد قاسمی نفرات برتر به شرح ذیل اعلام شدند:
نمایش‌های «بوتیک» به کارگردانی شهرام سلطانی و «بگذار بخوابم اگر مردم» به کارگردانی افق ایرجی از اراک و «رود در نیستگاه ۸۹۵» به کارگردانی بهروز رحیمی از دلیجان به عنوان سه اثر برگزیده بیست و هفتمین جشنواره تئاتر استان مرکزی به جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر راه یافتند.
در بخش بروشور: لوح تقدیر و جایزه نقدی به روح‌الله یعقوبی طراح بروشور نمایش «دردسرهای مرد مرده» از ساوه اهدا شد.
در بخش موسیقی نیز لوح تقدیر و جایزه نقدی به مهدی رحیمی طراح موسیقی نمایش «رود در نیستگاه» از دلیجان، تعلق گرفت.
در بخش طراحی صحنه، مهدی اسدی‌زاده از تفرش به خاطر نمایش «عاشقانه‌های دوبازمانده از یک جنایت جنگی»، مهدی ذره از ساوه برای نمایش «دو اپیزود در جهنم» و مهدی رحیمی و وحید رحیمی از دلیجان برای نمایش «رود در نیستگاه ۸۹۵ » به ترتیب رتبه‌های سوم، دوم و اول را کسب کردند.
در بخش نگاه ویژه نیز تندیس جشنواره، دیپلم افتخار و جایزه نقدی از آن نمایش «آجر» به کارگردانی میثم کرمی از محلات شد.
در بخش بازیگری زن، لوح تقدیر و جایزه نقدی به پریسا توکلی از اراک برای نمایش «شهر شکلاتی»، مهسا افتحی از تفرش برای نمایش «دو بازمانده از یک جنایت جنگی» و مهسا نظری از اراک برای نمایش «بگذار بخوابم اگر مردم» اهدا شد.
رتبه سوم در این بخش مشترکا به سپیده ساری از اراک برای نمایش «بوتیک» و الهام تقوی از ساوه برای نمایش «دردسرهای مرد مرده» تعلق گرفت.
نفیسه مهری بازیگر نمایش «بگذار بخوابم اگر مردم» و سمیه بختیاری بازیگر نمایش «بوتیک» از اراک حائز رتبه دوم شدند.
رتبه اول بازیگری زن با اهدای تندیس جشنواره، دیپلم افتخار و جایزه نقدی به حمیده متولی از اراک برای بازی در نمایش «بوتیک» تعلق گرفت.
در بخش بازیگران مرد نیز مسعود فتاحی و حمید رضا صالحی از اراک برای بازی در نمایش «شهر شکلاتی» و امید عباسی از اراک برای بازی در نمایش «بگذار بخوابم اگر مردم» شایسته لوح تقدیر و جایزه نقدی شدند.
مهدی ذره از ساوه با بازی در نمایش «دردسرهای مرد مرده» و سعید کمانی از اراک به خاطربازی در نمایش «بگذار بخوابم اگر مردم»، مشترکا حائز رتبه سوم این جشنواره شدند.
رتبه دوم بازیگری مرد مشترکا به پوریا رضایی از اراک برای بازی در نمایش «بگذار بخوابم اگر مردم» و جواد روستایی از ساوه به خاطر بازی در نمایش «دردسرهای مرد مرده» تعلق گرفت.
تندیس جشنواره، دیپلم افتخار و جایزه نقدی بازیگری مرد نیز از آن عادل عزیزنژاد و پوریا صالحی برای بازی در نمایش «بوتیک» شد.
در بخش کارگردانی نیز شهرام سلطانی از اراک با نمایش «بوتیک»، بهروز رحیمی کارگردان نمایش «رود در نیستگاه ۸۹۵» از دلیجان و افق ایرجی با نمایش «بگذار بخوابم اگر مردم»، به ترتیب حائز رتبه های اول تا سوم کارگردانی شدند.
در بخش نمایشنامه‌نویسی نیز سید مجید میرحسینی از تفرش برای نمایش «عاشقانه های دو اپیزود در جهنم» و مهدی شربتی از ساوه برای نمایش «بازمانده از یک جنایت جنگی» شایسته دریافت لوح تقدیر و جایزه نقدی شدند.
رتبه های اول تا سوم نمایشنامه‌نویسی نیز به آثار نمایشی بوتیک به کارگردانی شهرام سلطانی، «رود در نیستگاه ۸۹۵» به کارگردانی مهدی رحیمی و بهروز رحیمی از دلیجان و «بگذار بخوابم اگر مردم» به کارگردانی افق ایرجی تعلق گرفت.
***
شهرستان ها میزبان جشنواره می شوند
معاونت فرهنگی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان مرکزی در حاشیه این جشنواره به خبرنگار وقایع گفت: جشنواره تئاتر استان صحنه ی رقابت برای تئاتری های استان است تا بتوانند درخشش و میزان اقبال خود را به محک آزمایش بگذرانند و فرصتی است تا هنرمندان این عرصه به نوعی استعدادهای خود را به رخ بکشند.
رحمت ا… کرمی افزود: این جشنواره ایجاد توازن و دعوتی است از هنرمندان شهرستان ها در یک رقابت مهم و موقعیتی برای درخشش گروه های شهرستانی، زمینه حضوری برابر و متعادل برای تولید اثرهای زیبا و تجلی هنرمندان مستعد در عرصه های مختلف چون بازیگری، نویسندگی و بازیگری…
وی ادامه داد: ایجاد فرصت و حمایت از گروه های نمایشی توجه به ارزش های والای فرهنگی و هنری در آثار و متون نمایشی، ایجاد روحیه همکاری و تعامل و رابطه های منطقی بین هنرمندان استان، استعداد سنجی و استعداد یابی و فرصتی برای آموزش و تبادل تجربه از جمله اهداف این جشنواره است.
کرمی گفت: از آنجاییکه هنرمندان عرصه تئاتر و نمایش در عرصه اقتصادی خیلی تضمین نیستند، نیازمند حمایت مادی و معنوی بسیار هستند تا فارغ از هرگونه دغدغه بتوانند به رسالت والای هنری خود بپردازند.
وی اضافه کرد: بی شک هدف بزرگ این جشنواره حصول و دسترسی به برنامه و استراتژی برای حوزه نمایش و جریان سازی در آن است.
معاونت فرهنگی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان مرکزی در خصوص برپایی غیرمتمرکز جشنواره گفت:
در واقع هدف این جشنواره تمرکز زدایی است و هدایت تئاتر به سوی مردم مناطق و شهرستان های دیگر و حضور هنرمندان تئاتر در شهرستان خود و ایجاد اقبال و دیده شدن در آن منطقه است.
کرمی توضیح داد: باید به سمتی برویم که این تمرکز به صورت منسجم در شهرستان های مختلف و دوره ای صورت پذیرد و همین جشنواره از صفر تا صد در هریک از شهرستان ها به صورت دوره ای هرساله برگزار شود.
***
داورها از جشنواره تئاتر می گویند
هفته نامه وقایع استان در حاشیه جشنواره گفتگویی اختصاصی با داوران بیست و هفتمین جشنواره تئاتر استان مرکزی داشته است.
***
وجه اساسی تئاتر علم است
دکتر سید یونس آبسالان چهره شناخته شده تئاتر ایران است، استادی که در عین مهربانی سرشار از علم و جدیت است. در ادامه پرسش و پاسخ با وی می آید:
نسبت به پیشینه تئاتر استان مرکزی چقدر آشنایی دارید؟
من نسبت به تئاتر استان مرکزی سوابقی داشته ام، سال ها پیش من در این استان بعنوان دبیر سوگواره سراسری تعزیه حضور داشتم. اراک صاحب درخشان ترین نوع نمایش ایرانی یعنی تعزیه است. بیشتر بچه های تئاتری کشور خصوصا نسل اولی که در زمینه تئاتر دکترا گرفتند و همچنین در دانشگاه های معتبر جهان تحصیل می کردند معمولا پایان نامه های دوره دکتراشان در مورد تعزیه بوده است، بنابراین خاستگاه اصلی و اساسی تعزیه در استان مرکزی است که این یک پیشینه قدرتمند نمایشی است. همچنین در کنار این سوابق به دلیل وجود دانشگاه تئاتر در اراک یشتر خروجی های این دانشکده هم اکنون از اهالی قدرتمند و حرفه ای تئاتر کشور هستند.
وضعیت تئاتر استان را هم اکنون چگونه ارزیابی می کیند و با توجه با وضعیت امروز تئاتر ایران جایگاه استان مرکزی کجاست؟
نسبت به مجموعه اجراهای درخشانی که من در این جشنواره دیدم و با توجه به سوابقی که در تئاترکل کشور دارم می توانم مدعی باشم که نه اینکه تئاتر این استان عقب تر از تئاتر مرکز نیست بلکه در بعضی موارد از تئاترِ فرهیخته اندیشمند جلوتر هم هست و در مجموع این استان ظرفیت تئاتر ی خوب و قدرتمندی دارد.
شما به تمایز تئاتر شهرستان و مرکز اعتقاد دارید؟ آیا مکان و جغرافیا در کیفیت این هنر تاثیر دارد یا نه هنرمند فارغ از مکان می تواند پیشرو هم باشد؟
من با تقسیم بندی تئاتر شهرستان و تئاتر مرکز موافق نیستم زیرا تئاتر، تئاتر است می تواند در چهار سو تئاتر شهر به روی صحنه برود و یا در سالن فرهنگسرای آیینه اراک و رسالت خود را انجام دهد.
به نظر من آن چیزی که قصه تئاتر شهرستان و تئاتر مرکز مطرح و آن ها را جدا کرد بعد از تعریف کردن موقعیت جدیدی در مرکز هنرهای نمایشی بعنوان مدیر هماهنگی تئاتر شهرستان ها پیش آمد، که به یکباره مفهومی به اسم تئاتر شهرستان ایجاد شد در حالی که من به این تقسیم بندی اعتقاد ندارم و حتی اگر بخواهیم در مورد تفاوت آن حرف بزنیم دچار مشکل می شویم، وقتی که هنرمندانی که اکنون در تئاتر مرکز و تهران فعال هستند اکثرا از بچه های تئاتر شهرستان هستند که یا مهاجرت کردند و به تهران آمده اند و یا هم اکنون به واسطه اینکه بخشی از بدنه تئاتر دانشگاهی هستند در آن فعال هستند، چطور این تفاوت قابل بحث است.
نظرتان در خصوص دولتی بودن تئاتر و آسیب هایی که در این بخش خورده بگویید و اینکه آیا روند کنونی خصوصی سازی تئاتر در ایران درست است؟
در واقع تنها هنری که در تمام دنیا از سرمایه گذاری دولتی بهره مند است هنر تئاتر است، زیرا برای مدیران جامعه و برای سیاست گذاران فرهنگی هر جامعه این نتیجه مسجل شده که هنر تئاتر هنر تولید اندیشه و ابزار توسعه انسانی و هنر تمرین دموکراسی است زیرا خاستگاه اولیه آن در مهد ایده و اندیشه دموکراسی خواهانه یونانی بوده است.
این هنر به دلیل این که تعریف کننده رشد و توسعه انسانی است در تمام دنیا از حمایت های دولتی بهره مند است، حتی در کشوری چون آمریکا که نظام سیاسی اش بر مبنای قدرت سرمایه داری بخش خصوصی است باز هم تئاتر بی بهره از حمایت های دولتی نیست، از این وجه تئاتر نیازمند بهره گیری از امکانات دولت است نه اینکه در خدمت دولت؛ اما متاسفانه در کشور ما این مسئله به نوعی خلط شده اینکه وقتی صحبت از تئاتر دولتی می شود فکر می کنیم باید تئاتر در خدمت دولت باشد.
من اعتقاد دارم دولت ما نیز می تواند از تئاتر ما بر مبنای همان اندیشه انسانی که در واقع در تمام دنیا عمل می شود یعنی تئاتر در خدمت توسعه اساسی کشور در جهت فرحمندی و فربهی اندیشه باشد، حمایت های خاص خود از این هنر را داشته باشد.
تئاترِ کشورِ ما چند صباحی است که به دنبال خصوصی سازی است؛ اما این حرکت به شکل کنونی در کشور ما در واقع یعنی هدایت هنرمند به سمت سرمایه داری و تولید پول در حالیکه هنرمند تئاتر به مثابه تولیدگرِ وجه تولید اندیشه هنری نیازمند است حمایت بشود تا بتواند اندیشه های خود را بسط و گزارش دهد.
فضای خصوصی سازی که اخیرا در ایران مطرح شده مانند پلاتوها و آپارتمان اجاره ای زنگ خطری را به صدا درآورده که هنرمندان دورنمایشان فقط درآمدزایی بیشتر و در نتیجه تولید تئاتر گیشه ای و سطحی است که خطری برای کلیت فرهنگ و توسعه انسانی فرهنگ جامعه ما است.
آیا برگزاری غیرمتمرکز جشنواره بر روی کیفیت اجرای آن اثر دارد؟
من با هر ایده ای که بخواهد از تئاتر تمرکززدایی کند موافق هستم زیرا ایده مثبتی در زمینه بسط تئاتر است، اما از آنجاییکه جشنواره امکانی است برای تلاقی اندیشه و حضور اهالی تئاتر کنار همدیگر و تضارب آرا بچه ها با یکدیگر کاش تمهیدی ایجاد می شد که گروه ها بتوانند کارهای همدیگر را ببینند و در جلسات نقد و بررسی کارها شرکت تا فضای جشنواره پویاتر و بهتر می شد.
توصیه ای که برای هنرمندان و فعالان تئاتر استان مرکزی دارید؟
اصلی ترین توصیه من این است که بچه ها توجه داشته باشند که تئاتر علم است، درست است که یک وجه آن به خلاقیت و ماجرای هنرمند و آفرینش گری اش برمی گردد؛ ولی وجه اساسی تئاتر علم است که آن هم آموختنی است مثل فیزیک، شیمی، ریاضی و اینکه آنچه آموختنی است باید بیاموزیم و بیاموزیم.
***
برای تولیدکنندگان نمایش در شرایط سخت کنونی تا کمر خم می شوم
کیهان ملکی را فقط مخاطبان تئاتر نمی شناسند او به واسطه حضور در سریالل های پرمخاطبی چون همسایه ها و روزگار جوانی نستالژی بسیاری از مردم نیز هست. او نیز بعنوان داور این جشنواره به سئوالات ما پاسخ داد.
شناخت شما از تئاتر استان مرکزی چقدر است و وضعیت کنونی آن را چگونه ارزیابی می کنید؟
اراک از سال ها پیش به دلیل وجود دانشگاه تئاتر بعنوان یکی از شهرهایی که پایگاه نمایش و آموزش تئاتر است شناخته شده است. معمولا شهرهایی که دارای رشته های تحصیلی مثل تئاترهستند، در پرورش هنرمندان این عرصه و از لحاظ کمی و کیفی در این حوزه سیر تکاملی دارند و انتظار رشد در آن ها می رود که خوشبختانه این روند در استان مرکزی اتفاق افتاده است.
سطح کیفی جشنواره را چطور دیدید؟
من در این جشنواره آثاری دیدم که قابل اعتنا و ارزشمند هستند و خوشحالم در مجموعه کارهایی که دیدم وقتی از اینجا می روم می توانم چهار معرفی آبرومند از این استان داشته باشم؛ اما به نظرم این پیشرفت و حرکت می تواند بیشتر بسط پیداکند و بالاتر برود زیرا استان مرکزی یکی از قطب های تئاتر و هنرهای دراماتیک است.
نظرتان در خصوص بحث برگزاری غیرمتمرکز جشنواره چیست؟
به نظرم در خصوص برپایی جشنواره بحث غیرمتمرکزخیلی ایده آل نیستند، متاسفانه مدیران فرهنگی هر چه جدیدتر می شوند دغدغه شان رضایت مراتب بالاتر خود است و در بعضی مسائل مثل تامین اعتبار برای هنر فکر می کنند با کاهش هزینه ها، در زمینه مدیریتی رشد داشته اند.
به نظر من این روند خیلی به تئاتر کمک نمی کند و تبدیل به یک عادت می شود و یک تابو شکنی و مرزی می شود که تا آنجا حق تعدیل و عقب نشینی می دهد. در حالیکه جشنواره اساساً هدفش این است که بچه های اهل نمایش دور هم جمع بشوند تبادل اطلاعات بکنند، آثار همدیگر را ببینند، نقد بشوند تا اطلاعاتشان بالاتر برود. نگرانی بیشتر من این است که این روند تا جایی پیش برود که دیگر در جشنواره ها فقط فیلم های تئاتر دیده شوند و حتی داورها هم یکدیگر را نشناسند.
در واقع حیف است این اتفاق مبارک که می تواند جریان ساز است، نابود شود، البته از جهاتی دفاع می شود باشد که با این کار، شهرستان ها مجبورند به دلیل حضور داوران امکاناتشان را رشد بدهند و مکان های نمایشی را آبرومندانه کنند؛ ولی یادمان باشد این نمایش ها به هر ترتیب در آن شهر ها دیده می شوند و این خیلی دلیل قانع کننده ای نیست.
بی شک اهالی تئاتر باید با هم معاشرت و فرصت شغلی برای هم ایجادوبعضی از خلاهاشان را با همدیگر تکمیل و از نواقص عبور کنند، جشنواره فرصتی برای شنیدن نظرات مختلف و بالا بردن ظرفیت مخالفت بود تا بتوانند حرکت رو به جلو داشته باشند.
تفاوتی بین تئاتر شهرستان و مرکزی از دید شما وجود دارد؟
صد البته ؛ اما از این دیدگاه که هنرمندان شهرستان با امکانات کم و با محدودیت های فرهنگی دارند معجزه می کنند بنابراین در شهرستان ها به این تعبیر باید به طور دیگر ارزشیابی بشوند. این اواخر چند کار در پایتخت دیدم و به دلیل اینکه داوری فرصت دیدن برخی آثار شهرستان های کشور و به عین دیده ام که بعضی آثار شهرستان ها نه تنها به آن آثار مرکز یله می زند بلکه در مواردی جلوتر نیز هست.
حال چه این آثار یک جرقه باشند چه وضعیت تئاتر آن شهرستان به شدت آبرومندانه و قابل دفاع هستند و برای تولیدکنندگان این آثار که در شرایط گاه تحقیرآمیز و وانفسای امروز تئاتر تولید می کنند تا کمر خم می شوم.
توصیه ای که رهاورد سفر شما برای اهالی تئاتر استان مرکزی باشد.
در این استان به دلیل اینکه هنرمندان تئاتر از جنس فرهیخته و غالبا صاحب تحصیلات آکادمیک هستند یک منیت هم پشت نگاه و رویکردشان وجود دارد و این نگاه به نظرم بیشتر بازدارنده است تا پیش برنده و در دراز مدت باعث می شود که به قدری خودمان را باور کنیم که دیگر ارزش افزوده برای خود ایجاد نکنیم. مسئله ای که در تئاتر این استان آزار دهنده است وجود جنسی از بدبینی و رقابت ناسالم در ارتباط با هم و عدم امنیت نسبت به هم دیگر است که امیدوارم این نگاه که حتی باعث تاثیر منفی روی داوری است، تعدیل شود.
***
جبهه گیری در برابر نقد مانع پیشرفت است
محمد قاسمی جوان هنرمندی است که در بطن تولید آثار نمایشی قرار دارد، او با نگاه خلاق خود این روزها در تئاتر ایران حرف های زیادی برای گفتن دارد.
شناخت شما نسبت به تئاتر استان مرکزی در چه اندازه ایست؟
از آنجاییکه من در روند تولید تئاتر فعال هستم معمولا بچه های فعال تئاتر ایران را می شناسم و به این واسطه و به دلیل حضور در جشنواره های مختلف چون فجر، منطقه ای و …شناخت خوبی از بچه های این استان دارم و هنرمندانی چون افق ایرجی، مهدی محمدی و شهرام سلطانی را با کارهای متعددشان در جشنواره ها می شناسم.
اما نکته مهم این است که تئاتر اراک به واسطه وجود دانشکده تئاتر، تئاتر ویژه تری است و از آنجاییکه من اهل شهری در نزدیکی های اراک هستم بیشتر دوستان تئاتری و یا اساتید من در این دانشکده تحصیل و تدریس کرده اند.
هم اکنون ظرفیت تئاتر کشور ما به دلیل وضعیت اعتباری دچار بی انگیزگی و کرختی شده است؛ ولی در مجموع نمایش این استان نسبت به چند استانی که اخیرا حضور داشتم و همچنین حضور در بخش بازبینی و داوری این جشنواره بسیار بالا بود به حدی که ما را در انتخاب آثار برتر به دردسر انداخت.
یکی از نکات اعجاب انگیز تئاتر استان مرکزی تعدد بازیگران خوب است مسئله ای که هم اکنون دغدغه بیشتر کارگردان ها است. مسئله ای که هم اکنون تئاتر استان مرکزی از آن رنج می برد عدم تولید نمایشنامه خوب است از آنجاییکه اصل نمایش بر پایه نمایشنامه خوب استوار است ،نبود این فاکتور اساسی باعث افت کیفیت کار می شود. بنابراین تئاتر این استان باید در پرورش نویسنده بومی تلاش کند و همچنین در انتخاب متن های غیربومی با دقت و ظرافت بیشتری عمل شود.
با این توضیح نمایشنامه خوب چه ویژگی باید داشته باشد؟
کارگردان یک نمایش باید اینقدر هشیار باشد که بتواند یکی ازمعضلات جامعه را در اثر مطرح کند و با کارِ خود باری را از دوش جامعه بردارد، قطعا آن چیزی که برای من و گروه نمایشی من نستالژی دارد و جذاب است حتما قرار نیست برای مخاطب هم همانطور باشد. مسئله ای که در برخی آثار دیده می این است که در بیشتر نمایش ها خط اصلی روایت گمشده بود و آثار فقط دیده می شود بدون اینکه مخاطب بداند چیست و حرف این اثر چه بود. باید تاکید کرد هر نوشته موفقی یک خط اصلی روایت دارد و بقیه خرده روایت ها حول آن ایجاد می شوند.
امکان و فضای محدود انتخاب آثار برای مرحله بعدی چقدر روی کیفیت آثار تاثیر داشته است؟
خیلی زیاد، در استان مرکزی کیفیت آثار بالا بود، همه کارها خوب و فضای محدود انتخاب ایجاب می کرد که تعدادی حذف شوند، انتظار این است که در این خصوص مرکز هنرهای نمایشی تمهیدی برای جغرافیا در نظر بگیرد یعنی استان مرکزی با استانی که نصف جمعیت هنری آن را دارد در پذیرفتن تعداد اثر وضعیت یکسانی نداشته باشد.
مجال بیشتر برای حضور گروه های شهرستانی در جشنواره ها باعث می شود تا دیگر فقط رقابت و چالش حضور در جشنواره فجر نشود، البته امسال در این استان اتفاق خوبی افتاد و سه اثر برای حضور در فجر انتخاب شدند که هر سه نمره قبولی از داورها گرفتند.
فضای حاکم بر تئاتر استان مرکزی را چطور دید؟
یک مسئله مهم در زمینه هنر نقدپذیری است مسئله ای که باید مورد توجه قرار بگیرد. متاسفانه در تئاتر استان مرکزی یک نوع خودمهم پنداری مزمن وجود دارد که به تئاتر این منطقه آسیب زده است. بعنوان مثال من در مرحله بازبینی حضور داشتم خیلی از نکات را بهمراه سایر اعضای گروه بازبینی که همه افراد شناخته شده در تئاتر کشورهستند را به برخی از گروه ها گوشزد کردیم ولی متاسفانه به دلیل این نوع نگاهشان اعمال نشد و در نهایت کارشان لطمه خورد.
این نقد است که باعث ماندگاری و جهانی شدن یک اثر می شود بنابراین در جامعه مدرن و کار حرفه ای یک کارگردان به یک منتقد می گوید بیاید و در مورد کارش نقد بنویسد. آن وقت ما در اینجا شاهد جبهه گیری های بسیار بودیم. وقتی در برابر هر پیشنهاد یا انتقاد گارد بسته باشد هیچ فرصتی برای تفکر نخواهد بود و حرکت و پیشرفت باز خواهد ماند.

***
در مجموع بچه های تئاتر استان مرکزی دانشمند و باهوش هستند و در کنار تئاتر آکادمیک فعالیت عملی دارند؛ ولی به دلیل این ویژگی و نگاه ها که اشاره شد حتی همان کاربلدها نیز دچار نقصان هستند.
بیست و هفتمین جشنواره تئاتر استان مرکزی در حالی به پایان رسید که تعدادی از هنرمندان تئاتر استان رسم مهمان نوازی را به جا آورده و در اعتراض به رای داوران و با زیباترین الفاظ عصبانیت خود را ابراز کردند و بر برداشت داوران مبنی بر فضای پرحاشیه و سرشار از بدبینی تئاتر استان صحه گذاشتند.

شنبه ۲۵ مهرماه     شماره ۳۱۲     گروه فرهنگی- سمیه انصاری فر